Kije samobije

     Przepraszam. Nie mogę skazać winnego, bo go nie widzę. Mówi sędzia. Przepraszam nie mogę złapać sprawcy, bo się ukrywa. Mówi policjant. Przepraszam, a co nas to obchodzi? Mówimy my.
     Ani sędzia, ani policjant pewnie tak nam nie powiedzą, ale nasze pytanie jest jak najbardziej realne. My chcemy ukarania sprawców. Inaczej być przecież nie może. A jak jest?
     Młoda dziewczyna idzie na dyskotekę. Ma naście lat i życie przed sobą. Ostatnie minuty tego życia to kąpiel w Wiśle. Na początku wszyscy mówią, że brana dla przyjemności. Dopiero później odnajduje się worek z cegłami... Ale to dopiero początek. Nikt nie potrafi nadal powiedzieć, czy Karolinę ktoś utopił, czy utopiła się sama, a ten worek to był tylko na koty.
     Dyrektor szpitala zostaje dotkliwie pobity przed swoim oddziałem. Bandziory w kominiarkach nie wiadomo jak długo okładaliby go pałkami baseballowymi, gdyby nie zostali spłoszeni. Dyrektor długo nie może dojść do siebie. Fizycznie. Psychicznie wygrywa ze swoimi oprawcami. Odważnie mówi o ukaraniu szumowin. Teraz psychicznie musi nastawić się na przyjęcie wiadomości, że chłopcy z pałkami chodzić będą dalej na wolności, bo sprawa ma być umorzona z braku wykrycia sprawców.
     Podsumowując miniony rok policjanci cieszą się, że mieli większą wykrywalność, niż w roku 2000. Możliwe. Ale nawet jeśli na 1000 przestępstw, złapie się 995 ich sprawców, to tych pięciu nie złapanych będzie drążyć nasze umysły, jak kropla skałę. Bo nie wiem jak Państwo, ale ja chciałabym, żeby w miejscu gdzie mieszkam nie było niewytłumaczalnych śmierci, albo pobić kijami samobijami.