Miód na przejedzenie

     Serwowano je więc sobie po obfitych posiłkach, by pokarm krócej zalegał w żołądku. Jadano też słodycze przed posiłkami, by zwiększyć apetyt. Najprostszym lekiem było wolne zjedzenie łyżeczki miodu. Lub wypicie wolne łykami odrobiny herbaty z rozpuszczoną łyżeczką miodu. Niekiedy słodkie syropy, także herbaty słodzone miodem, leki na bazie miodu, były też podawane w dolegliwościach dróg oddechowych. By wzmocnić lecznicze działanie miodu najczęściej dodawano do niego różne proszki ziołowe. Mam w swym archiwum kilka oryginalnych receptura na takie specyfiki. Od Józefa W. otrzymałem recepturę na miód koprowy. Osiem łyżek miodu zmieszać z czteroma łyżeczkami zmielonego na proszek kopru włoskiego, do smaku dodać można też odrobinę proszku z cynamonu, goździków lub innej aromatycznej przyprawy, także proszku z mięty, melisy. Wszystko wymieszać dokładnie. Dolać około dwadzieścia mililitrów wódki czystej albo ziołowej. Jeszcze raz wszystko wymieszać. Włożyć do słoika. Przechowywać w lodówce lub ciemnym, chłodnym, suchym miejscu. W razie potrzeby zażywać doraźnie po obfitym, tłustym posiłku łyżeczkę syropu. Po pewnym czasie można spożyć kolejną łyżeczkę. Przy zastarzałych niedomaganiach, zaburzeniach trawiennych oraz w dolegliwościach dróg oddechowych najlepiej zażywać codziennie trzy, cztery razy dziennie po jednej łyżeczce specyfiku. Miodek przygotowany bez alkoholu można też podawać dzieciom. Najlepiej po pół łyżeczki 3-4 razy dziennie.
     W zaburzeniach trawiennych pomaga również miód koprowo-kminkowy albo koprowo-anyżowy. Sporządza się go podobnie jak miód koprowy. Należy tylko wziąć na osiem łyżek miodu trzy łyżki proszku z kopru i łyżkę proszku z kminku albo anyżu.