Na gorąco

     Nic dziwnego; zbyt wiele w tym zagmatwanym irackim równaniu groźnych niewiadomych. Nie ma dnia bez zamachów na wysokich urzędników rządu tymczasowego. Bandyci, którzy z porywania ludzi zrobili sobie krwawy sport, bez przeszkód grasują po kraju. Właśnie do domu uciekają Filipińczycy. Giną - tak jak wczoraj w Faludży - cywile. Broń mają wszyscy i nikt jej nie zamierza oddać. Amerykanie i ich sojusznicy są uznawani za wroga nr 1. Zapewnienia przedstawicieli irackiej władzy o kontrolowaniu sytuacji, czy o rozbiciu siatki Al-Kaidy, zdają się być co najmniej przesadzone. I to jest nader delikatna ocena.
     Gdyby teraz sojusznicy wycofali się z Iraku, następnego dnia rozpoczęłaby się tam rzeź.
     A przecież to jak długo pozostaną pod Karbalą nasi żołnierze zależy także w ogromnym stopniu od wydarzeń poza granicami tego państwa. Choćby od wyniku wyborów w Stanach Zjednoczonych oraz od czynnika absolutnie nieprzewidywalnego: aktywności terrorystycznej międzynarodówki.
     Tym sposobem tylko dwie rzeczy wiemy na pewno. Po pierwsze: kiedyś z Iraku wrócimy. Po drugie: nikt nie wie kiedy.