Na gorąco

Wyrzucenie Partii Demokratycznej z koalicji Lewica i Demokraci to początek końca formacji lewicowej wywodzącej się z PRL. Nie wierzę, by SLD pod wodzą Wojciecha Olejniczaka czy Grzegorza Napieralskiego miało szansę na odegranie istotnej roli w Polsce. Obaj panowie, mimo że dobrze urodzeni nieskalani członkostwem w PZPR nie mają ani charyzmy, ani wizji lewicowej formacji na początku XXI wieku. Ba, tej wizji jak dotąd nie ma nikt w Polsce.

Mówi się, że takim człowiekiem może być Sławomir Sierakowski, znakomicie wykształcony młody człowiek, który ma ambicje stworzenia nowej jakości polskiej lewicy. Ale prócz pełnej głowy działacz polityczny musi mieć jeszcze umiejętność skupiania wokół siebie tysięcy zwolenników. I przekonywania, że właśnie on ma rację. A tego Sierakowskiemu, jak każdemu intelektualiście, brakuje.

Na scenę polityczną wraca jak słychać Włodzimierz Cimoszewicz. Inteligentny, rozważny, potrafiący świetnie poruszać się na politycznych salonach. Ale nie wierzę, by i on mógł reanimować skłóconą i słabą lewicę. Czas lewicowych polityków wywodzących się z PRL bezpowrotnie minął. Oczywiście, Cimoszewicz i jego partia może za trzy lata zdobyć kilkanaście, może nawet kilkadziesiąt mandatów. W Polsce jest kilka milionów ludzi o lewicowych poglądach, ale głównie to ludzie starsi. Lewica, odkąd Leszek Miller pogrzebał swą partię, nie potrafiła zaproponować Polakom niczego. Młody lider SLD Wojciech Olejniczak to wielkie rozczarowanie. Miał tchnąć w pezetpeerowską lewicę nowego ducha i skończyło się klapą. Również jego konkurent, Grzegorz Napieralski, nie jest typem charyzmatycznego przywódcy i ideologa. Leszek Miller, Józef Oleksy, Aleksander Kwaśniewski, Marek Borowski, Jerzy Szmajdziński to już historia. Włodzimierz Cimoszewicz także.
Na lewo od Platformy zieje pustką.