Nowoczesne krawcowe

     Pierwsza szkoła krawiecka w Toruniu powstała w okresie międzywojennym. Była nią Państwowa Szkoła Zawodowa Żeńska założona w 1927 roku przy ul. Strumykowej 4 w starym budynku fabrycznym. Głównym kierunkiem kształcenia było tu krawiectwo, ale też bieliźniarstwo, tkactwo i gospodarstwo domowe. Przez pierwszy rok kształciło się tu 90 uczennic. W 1936 roku ministerstwo przekształciło wydział gospodarstwa domowego w Państwową Szkołę Przysposobienia w Gospodarstwie Rodzinnym, a rok później dział krawicki przemianowano w Państwowe Gimnazjum Krawieckie. Obie szkoły miały wspólną dyrekcję, pięciu nauczycieli etatowych i sześciu dochodzących z innych szkół. Pierwszym dyrektorem została Irena Gutwińska. Władzę nad szkołą objęło Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Nauka w szkole trwała trzy lata, później był egzamin końcowy i egzamin czeladniczy - zgodny z kierunkiem wybranego zawodu. Już w 1934 szkoła za prace koronkarskie prezentowane na wystawie w Paryżu zdobyła złoty medal. Właściciel budynku przy ul. Jęczmiennej 10 zgodził się dobudować trzecie piętro oraz przeprowadzić potrzebne adaptacje, aby od września 1939 roku utworzyć jedną, wielką szkołę odzieżową. Wybuch II wojny światowej udaremnił te starania, choć właściciel wykonał niezbędne prace adaptacyjne budynku.
     Po wyzwoleniu władze polskie przystąpiły do organizacji Państwowego Żeńskiego Gimnazjum Krawickiego czteroletniego przy ul. Rybaki 57. Szkoła nie mogła zostać utworzona przy Jęczmiennej 10, bowiem budynek był zajęty przez szpital wojskowy. Udało się to niemal rok później. Obok Gimnazjum Krawieckiego powstaje tu Państwowa Szkoła Przysposobienia w Gospodarstwie Rodzinnym. Dyrektorem zostaje ponownie Irena Gutwińska. Organizuje wszystko od podstaw. Szkoła otrzymuje niebędny park maszynowy z likwidacji majątku poniemieckiego. Pierwsza prowizoryczna taśma o napędzie nożnym zorganizowana została przez kierowniczkę warsztatów Irenę Halibożek. Rok później była już taśma o napędzie elektrycznym. W latach 60. szkoła rozpoczyna owocną współpracę z Zakładem Przemysłu Odzieżowego "Torpo" - uczennice mają tu praktyki, zakład szkoli nauczycieli zawodu. Odbywają sie też rewie mody oraz wystawy prac uczniów. W 1973 roku, dla uczczenia 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika powstało widowisko historyczne "Mieszczki toruńskie" ukazujące ewolucję stroju kobiecego od XV do XIX wieku. Stroje zaprojektowały i wykonały dziewczęta z Odzieżówki. W 1982 roku szkoła zostaje nazwana Zespołem Szkół Odzieżowych, w jej skład wchodzą: Technikum Odzieżowe, Zasadnicza Szkoła Odzieżowa i Szkoła Przysposabiająca do zawodu.
     Od sześciu lat dyrektorką szkoły jest Mariola Magdzińska. Uchodzi za świetnego menedżera, szczególnie po reformie edukacji. - To nie jest łatwe - przyznaje dyrektor Magdzińska. -_ Reaktywowaliśmy pokazy mody, które nie tylko mają zaprezentować piękne dziewczyny, ale także pracę uczennic. W latach powojennych pokazy były nieodzowne, więc pomyślałam, że warto do tego pomysłu wrócić.
     _Uczennice w strojach mieszczek toruńskich niejednokrotnie uświetniały toruńskie imprezy, a prace dziewcząt prezentowane są w Muzeum Przemysłu w Opatówku.
     Odzieżówka może się też pochwalić systemami komputerowymi wspomagającymi projektowanie odzieży. Niedawno powołano tu też nowy kierunek, na którym uczą się zawodu przyszłe fryzjerki. Nie narzekają na rynek pracy, bo z reguły po szkole ją znajdują. A dziewczęta uczące się szyć? Największe szanse mają te, które oprócz pracowitości obdarzone są również talentem. Wtedy mogą projektować, szyć i marzyć, że ubiorą w swoje stroje elitę, która nie szczędzi grosza, aby dobrze wyglądać.
     Korzystałam z opracowania Jolanty Dziętary "75 lat Szkoły Odzieżowej w Toruniu"