Pociąg nie byle jaki

     Piątkowy poranek. Na aleksandrowską stację wjeżdża "pośpieszny" z Warszawy. Z otwartych drzwi
     wysypuje się tłum
     objuczony walizkami i pędzi co sił w nogach do stojącego na bocznym torze pociągu do Ciechocinka. Ja się nie spieszę. Wiem, że kolejka i tak poczeka na wszystkich. Tak tu już jest.
     Ania pokonuje tę trasę przez dwa miesiące w roku. Jeździ na**praktyki. Podróż nie trwa długo - raptem 10 minut. Po drodze tylko jeden przystanek w Odolionie.Tak ogólnie nie narzeka na usługi PKP. Jest spokój. Żadnych wrzasków w wagonach, tłoku, chamstwa. Nikt nikogo nie zaczepia. Wszystko idzie, a raczej jedzie, swoim tempem. - Z reguły w sezonie, co dwa tygodnie, wagony ożywają, to kuracjusze zjeżdżają do uzdrowiska - mówi, leniwie dojadając zapiekankę z grzybami. - Wszystko byłoby okey, gdyby nie toalety. To znaczy niezbyt przyjemny zapach, który się z stamtąd wydobywa. Zapytany o to kolejarz, kwituje moje pytanie krótko - _To niech pan zajrzy do ubikacji na zajezdni rano.
     Jest czyściutko
     dopiero pasażerowie robią swoje_.
     Pociąg kursuje pomiędzy Aleksandrowem a Ciechocinkiem i z powrotem prawie co godzinę. Stali bywalcy już się znają. Poza kuracjuszami i osobami pracującymi w kurorcie, w zasadzie nikt inny do kolejki nie wsiada. No może poza panem Władkiem, który co jakiś czas jedzie tylko po to,
     by się przejechać
     **Czy jest turystą? Raczej amatorem podróży. Zupełnie bezinteresownym. Denerwują go tylko umorusane mazakami siedzenia i porysowane szyby. Nie wszyscy jednak zwracają na to uwagę. Wystarczy popatrzeć na roześmianych przedszkolaków z Torunia, którym tak naprawdę wszystko jedno. Byli w Ciechocinku, zobaczyli Jasia i Małgosię, najedli się lodów. Cóż więcej do szczęścia potrzeba? Najważniejsze, że ciuchcia jedzie.