Czwartkowa sesja toruńskiej rady miasta z pewnością będzie ciekawa. Pojawią się aż trzy uchwały dotyczące budowy sali koncertowej na Jordankach. Ich przyjęcie będzie oznaczało, że miasto rozpocznie budowę obiektu. Brak zgody spowoduje odsunięcie inwestycji w bliżej nieokreśloną przyszłość. Żadna z tych decyzji nie jest ani prosta, ani zadowalająca.
Prezydent zagrał va banque. Do planu finansowego wpisał o 81 mln zł więcej dla Jordanek na wypadek, gdyby nie udało się zdobyć unijnych pieniędzy. To oznacza, że "w razie czego" znów zaciągniemy pożyczkę. W wariancie negatywnym sala będzie więc kosztować ok. 273 mln zł. Wariant pozytywny wcale takim nie jest, bo i tak przewiduje koszty na poziomie ok. 180 mln zł. To są, proszę państwa, ogromne jak na Toruń pieniądze! Jakkolwiek się zdarzy, wybudowanie sali w tym kształcie będzie sporym obciążeniem dla finansów miasta. Ale o projekt nikt już nie pyta.
Czytaj także: Sala koncertowa na toruńskich Jordankach: prezydent Zaleski chce zaryzykować
Wydaje się, że dziś jest tylko jedno pytanie: budować czy nie? Bo przecież jak nie teraz, to nigdy. Ale trzeba też zapytać o to, co my z tym obiektem zrobimy? Kto tu będzie koncertował? Czy stać nas na megalomanię finansową? Czy sala w obecnym kształcie w ogóle spełnia nasze potrzeby? Czy przeprowadzono rzetelną analizę oddziaływania tej instytucji kultury na miasto i region? Uważam, że brak dyskusji o tych rzeczach był podstawowym błędem, zaniedbaniem władz miasta. Media podniosły larum, gdy praktycznie projekt był na ukończeniu. Obudzili się też ludzie kultury jak Marek Żydowicz, alarmując, że to zły projekt. Wówczas miasto mówiło: trudno, za późno na dyskusję, gdy mamy gotową dokumentację. Teraz to radni mają obgryzać paznokcie w momencie, gdy okazało się, że nie udało się dobrze oszacować kosztów inwestycji i to prywatne firmy pokazały, jak przygotował kosztorys Fernando Menis.
Tymczasem decyzję znów trzeba podejmować na chybcika, na łapu capu i w tej samej filozofii: budujmy, później zastanowimy się, co z tym dalej począć. A może właśnie teraz powinniśmy wziąć głęboki oddech i spokojnie rozważyć sens budowania molocha, który poza bryłą może być totalną pomyłką. Te 55 mln zł, które mamy wziąć od marszałka to przecież zaledwie ok. 25-30 proc. całej sumy, którą musi wyłożyć miasto. Upieranie się przy projekcie miało sens, gdy kalkulowano, że całkowity koszt inwestycji wyniesie ok. 120 mln zł. Wówczas unijne pieniądze stanowiły prawie połowę kosztów.
Pozostaje jeszcze kwestia funkcjonalności i użyteczności budynku oraz tego, co można nazwać zarządzaniem kulturą. O tym ani słowa nie pada z ust prezydenta. Trzeba powiedzieć jasno: dziś nie wiemy, czym mają być Jordanki. Tak bardzo skupiamy się na budowaniu murów, że już nie ma miejsca na pytanie, co w nich będzie?
Uchwały, które pojawią się na czwartkowej sesji to porażka Michała Zaleskiego i jego urzędników. To opieszałość, brak stanowczości wobec projektanta oraz złe skalkulowanie i przygotowanie inwestycji spowodowało, że dziś w ogóle tym problemem się zajmujemy. Dlatego potrzeba nam rozwagi, a nie ryzykanctwa.
Najlepsze artykuły za jednym kliknięciem. Zarejestruj się w systemie PIANO już dziś!
Czytaj e-wydanie »
