"Rzeczpospolita" zacytowała Marcina Ziębę, szefa Organizacji Polskiego Przemysłu Poszukiwawczo-Wydobywczego, zrzeszającej kilkunastu najaktywniejszych koncesjonariuszy i trochę włos jeży się na głowie. Zięba twierdzi, że przy obecnym tempie dojście do pożądanego stanu udokumentowania zasobów surowca może zabrać do... dwadziestu lat. Nawet biorąc poprawkę na egoistyczny lobbing tej organizacji - oczekiwanie na polskie paliwo wydłuża się jak guma do bandżi. I to w sytuacji, gdy Kreml trzyma palec na gazowym cynglu.
To jedna strona problemu. Drugą przedstawił Rafał Miland, wiceszef Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych w ministerstwie środowiska. Według niego "nie należy ulegać magii liczb. Od tego, ile jest odwiertów, bardziej istotna jest jakość badań i analiz pobranego materiału a to zabiera czas".
Czyli wiemy już w sprawie łupków trzy najważniejsze rzeczy: trzeba czekać, czekać i czekać. Rząd nie czeka tylko z jedną sprawą - podatkami. Mimo że nie wiadomo od czterech lat ile jest gazu i czy warto go wydobywać, kończą się prace projektowania podatków od wydobycia.
Podsumowując: ostatnie wydarzenia na Śląsku przekonują, że polski węgiel nadal jest czarnym złotem, mimo iż tańszy jest nawet import z Australii (to nie żart!). Po drugie - możemy poważnie liczyć na energię jądrową, trzeba tylko czekać, czekać i czekać. Po trzecie wreszcie - wspomniany gaz z łupków. Pozostaje zatem tylko dylemat, co wybrać: węgiel, gaz czy energię jądrową? A do tego czasu najlepiej będzie się palił gaz z Rosji.
Czytaj e-wydanie »
