70. rocznica zamordowania Haliny Stabrowskiej, męczennicy z Pawiaka

Halina Stabrowska (1901-1943), córka powstańca wielkopolskiego, związana była z Bydgoszczą od 1920 r. Z wykształcenia nauczycielka, z natury wielka społeczniczka. Od 1932 r. aż do wybuchu wojny kierowała Kołem Bydgoskim Polskiego Białego Krzyża (głównym celem PBK była działalność oświatowa wśród żołnierzy).

Mieszkanie Stabrowskich było miejscem spotkań artystów, społeczników, wojskowych. Z tego też okresu datuje się znajomość Haliny Stabrowskiej z gen. Michałem Tokarzewskim-Karaszewiczem, współtwórcą Służby Zwycięstwu Polsce i pierwszym komendantem Związku Walki Zbrojnej (poprzednik AK).

Przeczytaj również: Kobieta czynu i walki

Już w trzecim dniu wojny życie Stabrowskiej wisiało na włosku.Aresztowana przez bydgoski Selbstschutz początkowo była więziona w koszarach 15. pal, potem przeniesiono ją na Jachcice. Z obozu została wykupiona dzięki córce i ofiarności przyjaciół. Choć odzyskała wolność, miała się meldować codziennie na policji. Udało jej się zbiec do Warszawy, gdzie od razu skontaktowała się z gen. Tokarzewiczem-Karaszewskiem.

Tragiczną noc z 15 na 16 października 1943 r. (wtedy została aresztowana) poprzedziły 4 lata wyjątkowo niebezpiecznej pracy konspiracyjnej. Stabrowska pełniła bardzo ważne funkcje w KGAK, uczestniczyła w spotkaniach z delegatem rządu na kraj i czołowymi politykami.

Zmieniała nazwiska, mieszkania, utrzymywała kontakty z wieloma łącznikami i przybywającymi z zagranicy emisariuszami. Ci, którzy przeżyli wojnę wspominali ją jako kobietę elegancką, odważną i nadzwyczaj punktualną.

Wpadła w ręce Niemców w Warszawie jako Żuchowska. Poddana okrutnemu śledztwu. Została rozstrzelana 30 listopada 1943 r. razem z innymi więźniami z Pawiaka.

***
W 2007 r. na ścianie kamienicy przy ul. Mickiewicza 7 odsłonięto tablicę upamiętniającą Halinę Stabrowską