Jak w dżungli

     Na sztucznym pniu
     Sitowie pochylone (Scirpus cernuus) najczęściej sprzedawane jest w wysokich rurkach umieszczonych w doniczce. Dzięki temu roślina przypomina minidrzewko, a pędy nie rozkładają się.
     Sitowie jest podobne do trawy o cienkich, zwisających źdźbłach, ale pochodzi z rodziny turzycowatych. Na końcu pędów w środku lata ukazują się brązowe kwiatostany. Nad Morzem Śródziemnym rośnie w miejscach wilgotnych i bagnistych.
     Sitowie przez cały rok wymaga jasnego stanowiska, ale nie może rosnąć w pełnym słońcu. Dobrze znosi temperaturę pokojową, ale trzeba mu zapewnić wysoka wilgotność powietrza i podłoża. Sitowie nawozimy raz w miesiącu nawozem mineralnym, wieloskładnikowym. Rozmnażamy przez podział podczas wiosennego przesadzania rośliny.
     Jeśli roślinie zasychają końcówki pędów oznacza to, że powietrze jest za suche.
     W sklepach ogrodniczych można też czasem znaleźć sit (Juncus effusus var. spiralis) o bardzo dziwnym wyglądzie. Jego źdźbła - sztywne i spiralnie skręcone - osiągają długość 1 m. Sit, tak jak sitowie, potrzebuje jasnego stanowiska i wilgoci.
     Wśród papirusów
     Popularna cibora (Cyperus) dostępna jest w wielu gatunkach i odmianach różniących się wysokością oraz stopniem rozkrzewienia. Także należy do rodziny turzycowatych. Jest rośliną bagienną o trójgraniastej wąskiej łodydze, z wierzchołka której wyrastają mniej lub bardziej delikatne, trawiaste liście ułożone w kształt parasola.
     Najbardziej znanym gatunkiem jest cibora zmienna (Cyperus alternifolius). Pochodzi z Madagaskaru. Osiąga od 40 do 150 cm wysokości.
     Poza nią można kupić: ciborę białopasiastą (wys. do 60 cm), ciborę rozpierzchłą (o takiej samej wysokości, ale znacznie cieńszych liściach), ciborę drobną (wys. do 30 cm), ciborę haspan (podobną do papirusa, o wys. 30-50 cm) i ciborę papirusową dorastającą do 3 m.
     Ciborom musimy zapewnić stanowisko jasne, wilgotne powietrze i mokre podłoża (woda powinna stać na podstawce). Większość cibor latem może stać na wolnym powietrzu. W okresie wegetacji nawozimy rośliny co 2 tygodnie dawką nawozu mineralnego wieloskładnikowego zmniejszoną o połowę w stosunku do zaleceń na opakowaniu.
     Rośliny wymagają żyznego, próchnicznego podłoża. Rozmnażamy cibory przez podział, wiosną, w czasie przesadzania lub (z wyjątkiem cibory papirusowej) z sadzonek pędowych - odcinamy 5-centymetrowej długości czubki pędów z liśćmi. Liście obcinamy nożyczkami na długość 3-4 cm i tak przygotowane sadzonki wkładamy "do góry nogami" do naczynia z niewielką ilością wody. Po 1-2 tygodniach sadzonka wypuszcza korzenie i jasnozielony pęd. Wtedy usuwamy resztki starych liści i sadzimy roślinę do doniczki.
     Jeśli ciborze zasychają czubki liści, oznacza to, że powietrze jest dla niej za suche.
     W bambusowym gaju
     Roślina nazywana w kwiaciarniach bambusem doniczkowym naprawdę jest trzciną pokojową. Należy do rodziny traw. Trzcina ma krzaczasty pokrój, dorasta do 30 cm wysokości i tworzy mnóstwo cieniutkich pędów o jasnozielonych delikatnych listkach.
     Wymaga stanowiska od jasnego do słonecznego, w lecie można ją wynieść na wolne powietrze. Nie wolno dopuścić do przeschnięcia bryły korzeniowej (także zimą). W lecie doniczka może stać w wodzie. Nawozimy w okresie wegetacji co 2-3 tygodnie płynnym mineralnym nawozem wieloskładnikowym.
     Nawet kiedy prawidłowo pielęgnujemy roślinę, wytrzymuje w mieszkaniu najwyżej 6-8 miesięcy.
     Na polu pszenicy
     Jako roślinę doniczkową możemy też uprawiać pszenicę. Nasiona wielu odmian dostępne są w sklepach ogrodniczych. Pszenica, w przeciwieństwie do spokrewnionej z nią trzciny, preferuje podłoże o umiarkowanej wilgotności. Równie oszczędne powinno być nawożenie. Oczywiście pszenica będzie zdobić nasze mieszkanie tylko przez kilka miesięcy w roku.