W początkach XX w. Bydgoszcz mogła poszczycić się jedną z najlepszych sieci wodociągowych. Woda była jednak rozprowadzana tylko na terenie dzisiejszego śródmieścia i tam gdzie wille stawiali najbogatsi mieszczanie. W osiedlach na obrzeżach dalej musiały wystarczać studnie.
Szczyt popularności przeżywały wtedy łaźnie publiczne. Było ich przynajmniej kilkadziesiąt. Niektóre budynki przetrwały do dziś (np. przy ul. ks. Skorupki na Szwederowie czy przy ul. Czartoryskiego 2). Z krajobrazu zniknęły za to wszystkie drewniane zakłady kąpielowe znad Brdy, które działały co roku od maja do września.
O łaźniach i wszystkim, co tyczy wodociągów można dowiedzieć się z nowej książki wydanej przez WOK.
***
"Historia wodociagów i kanalizacji w Bydgoszczy do 1945 r.", wyd. WOK w Bygoszczy, 2004 r.
Łaźnie na brzegu Brdy
(no)
Łaźnia rzeczna przy ul. Jasnej, przełom XIX i XX w.
Stan higieny mieszkańców obrzeży Bydgoszczy był powodem do zmartwień władz miasta jeszcze po I wojnie światowej. Latem było lepiej - nad Brdą działały sezonowe łaźnie.
