Nie jesteś sam(a)

     Chciałam nawiązać do rubryki "Nie jesteś sama" z dnia 6.10.04 r. Pani, która podpisała się jako "Sąsiadka" ma rację, że ze strachem nie skomentowała sytuacji i powagi "tej chwili" czyli Wszystkich Świętych. Też byłabym oburzona, choć mam 35 lat i jeszcze wiele wyrozumiałości dla współczesnej młodzieży.
     To wszystko: kulturę osobistą, tradycję, szacunek dla ludzi, zwierząt; wszystko co właściwe i poprawne wynosi się z DOMU. To Rodzice, gdzieś po drodze, popełniają błędy.
     Pochodzę z wielodzietnej i biednej rodziny. Ojciec pił i bił, 2 lub 3 razy w tygodniu; pensje też przepijał. Było trudno. Tragedia. Nie przesadzam. Natomiast mama starała się jak mogła! Dwoiła się i troiła. Uczyła nas jak być kulturalnym; wpoiła powagę wszelkich świąt. Pokazała jak żyć z ludźmi. "Dzień dobry", "proszę", "dziękuję" - to naprawdę niedużo, a zarazem bardzo wiele. Ja nie umiem przejść obok znajomej osoby i nie powiedzieć "dzień dobry" ! To wszystko mama mi wpoiła! Dziękuję ci mamo!
     Jestem mężatką, mam dziecko, 17 lat, i po cichu w sercu jestem dumna, że znajomi mówią: masz dziecko dobrze wychowane, grzeczne, uśmiechnięte, pomoże jak trzeba. To prawda, ale ja całe lata tego pilnuję i wpajam co wolno, co nie wolno, co wypada, co nie wypada.
     Na litość Boską, błagam, nie zwalajcie winy na szkołę, bezrobocie czy system! To rodzice są winni! To rodzic musi wychowywać, a szkoła uczyć. (...)
     Zaglądajcie we własne garnki i znajdźcie czas dla własnych dzieci! Wiem, że łatwo wychowuje się cudze, a swoje trudniej. U sąsiada widzi się zapałkę, a u siebie belki nie widzicie! Rodzice - wasze dzieci też mają ważne problemy!
     Wymagam od dziecka, ale też wiele daję z siebie. To poświęcenie. Może rodzice spojrzą w lustro i znajdą u siebie wady? - MAMA.
     Dziękuję za ten list przysłany w czas świąteczny. Traktuję go jako apel i założenia na Nowy Rok dla wszystkich czytelników naszej rubryki. Bez wątpienia ma Pani rację uważając, że najważniejsze w życiu wynosimy z domu, kształtuje nas jego atmosfera, kultura, zwyczaje. Nawet najstraszniejszy film nie wniesie spustoszenia w psychikę dziecka jeżeli będzie oglądany w ramionach silnego i odpowiedzialnego taty; (który będzie wiedział, kiedy telewizor wyłączyć). Nawet najtrudniejsze sprawy życia codziennego, związane z kolegami, szkołą czy obciążeniami własnej osobowości łatwiej będzie przeżyć mając oparcie w kochającej mamie. Wszystko to prawda! Najwięcej dobrego robi dobry przykład i wzór.
     I trzeba się bardzo starać, i bardzo nad sobą pracować.
     Ale nie mogę się zgodzić, że tylko rodzice mają wpływ na wychowanie. Ten przykład i wzór o którym wiemy, że jest tak ważny, dociera do młodych z różnych stron. To oni wybierają i czasem wybierają wzór inny niż ten wyniesiony z domu. Czasem skrajnie inny! Znam wiele tragedii rodziców, którzy mimo starań i własnej przykładności nie znaleźli w dzieciach odpowiedzi. I nie mogą za to odpowiadać. Mogą sami być w porządku, być wzorem i oddaniem, a ich dzieci - będą inne. I nie zawsze można winić rodziców! Podobnie, nie zawsze przykładne i udane dzieci są zasługą rodziców. Znam wspaniałych młodych ludzi, których dzieciństwo było trudne i bez żadnych wzorców. Rodzice pili i nie troszczyli się o nic, a ich dzieci - były inne. I nie można chwalić za to rodziców!
     Podpisując się pod Pani apelem o przykładność domów, które budujemy, pozwolę sobie dodać, że to nie zawsze tak jest, iż co włożysz to wyjmiesz z tej walizki zwanej wychowaniem. I z tym zastrzeżeniem, pomimo niego, zgadzam się z Panią.