Niektórzy do punktu pomocy na Zawiszy dotarli z reklamówką. "Widać, ile mieli czasu na spakowanie się"

Zobacz wideo: Tir załadowany po sufit wyjechał z Bydgoszczy do Lwowa

Andrij jest spokojny, ale po chwili rozmowy już mu się nudzi. Ciekawski, jak to siedmiolatek, wstaje z łóżka polowego, na którym siedział z mamą i podchodzi do keyboardu, próbuje ułożyć jakąś melodię. Instrument stoi w rogu sali gimnastycznej bydgoskiego Zawiszy. Na sali 150 łóżek, na niektórych widać prywatne przedmioty uchodźców. Obecnie jest ich tu 16, ale przed weekendem było ponad 50 osób.

W sobotę 25 marca wyjechało stąd 32 uchodźców. 11 kupiło bilety na pociąg do Berlina.

- Mówili, że mają tam jakieś kontakty i rodziny. O szczegóły nie pytamy, nie muszą się tłumaczyć - mówi Adam Soroko, dyrektor Bydgoskiego Centrum Sportu, który nadzoruje, m.in. działanie punktu pomocy na Zawiszy. - Charakter tego miejsca jest taki, że udzielamy pomocy, zapewniamy dach nad głową na te pierwsze dni, doby po przyjeździe do Bydgoszczy i tyle. Naszą rolą jest prowadzenie ewidencji liczby osób, które przybywają do punktu i wyjeżdżają stąd. A 20 osób przez sobotę i niedzielę trafiło do polskich rodzin w Bydgoszczy, ale też do Żnina, Borówna, Dobrcza.

Valentyna Protsenko, mama Andrija mówi, że zamierzają zostać w Bydgoszczy. Są w kontakcie z osobami, wolontariuszami, do których kontakty dostała właśnie w punkcie na bydgoskim Zawiszy. Przyjechali z Kijowa. Pytamy o to, kto z rodziny został w Ukrainie. Mówi, m.in. o mężu, ale i teściach, którzy zostali w Sumach. - Kiedy były naloty, chronili się w piwnicach, jak w schronach - opowiada. I dziękuje za pomoc tu na miejscu.

Na sali jest też starsze małżeństwo, Galina i Michaiło Kiriliuk. Przejechali szmat drogi, zanim znaleźli się w Bydgoszczy. Pochodzą z Krzywego Rogu. Kiedy wyjeżdżali, rosyjskie wojska były około 15 kilometrów od miasta. Rosjanie zajęli wtedy inną miejscowość położoną w odległości około 25 kilometrów.

- Dzień w dzień rakiety latały nam nad głowami - mówi Michaiło. - Rakiety, samoloty.

W mieście zostało ich rodzeństwo. Michaiło był już w Polsce lata temu. Mówi, że pracował jako elektryk. Z Krzywego Rogu do Lwowa dostali się częściowo autami prywatnymi, częściowo "elektriczką", pociągiem. Ze Lwowa do granicy i dalej do Przemyśla autobusem, a stamtąd już bezpośrednio do Bydgoszczy.

- Dlaczego właśnie Bydgoszcz?

- Stąd polecimy do Irlandii, tam mieszkają tam nasze dzieci - mówi tłumacz Galina.

Oni mają jasny i konkretny plan. Wielu go brakuje. Po prostu nie było czasu planować wyjazdu. Do punktu pomocy na Zawiszy trafiają przede wszystkim osoby z dworca PKP, które nie mają, co ze sobą zrobić. Są przywożone, m.in. przez straż pożarną z punktu rejestracyjnego wojewody, który działa na dworcu. Są też osoby, które tam przywożą osoby prywatne.

- Weryfikujemy, czy przyjezdni przybyli do nas po 24 lutego. To istotne - zaznacza Adam Soroka. - Zastrzegamy jednak, że to jest miejsce buforowe, a nie hotel. Założenie jest takie, by można tu spędzić trzy, cztery doby. To wynika z uzgodnień ze służbami kryzysowymi wojewody. Staramy się naszych gości mobilizować, pomagać w kwestiach lokalowych. Tu po prostu nie powinno się przebywać długo. Jest oczywiście zaplecze sanitarne, ale nie są to warunki, w których można mieszkać na stałe.

Łóżka polowe na Zawiszę przywiozło wojsko trzy tygodnie temu. To łóżka polowe, ale z materacami, dość wygodne. Jeżeli jest potrzeba, to osoby pracujące w punkcie dzwonią do Bydgoskiego Centrum Targowo-Wystawienniczego, gdzie są zbierane dary dla uchodźców z Ukrainy. - Najbardziej potrzebne są pieluchy dla dzieci, mleko, słoiczki d karmienia niemowląt. Uzupełniamy je na bieżąco, bo nie mamy miejsca, w którym tu na miejscu te rzeczy mogłyby być magazynowane - dodaje Soroka.

Po bagażach, jakie mają ze sobą przyjezdni, widać, ile mieli czasu na spakowanie się. Są tacy, którzy mają więcej walizek, a są tacy przyjechali z reklamówką i nie mają nic. W takich sytuacjach przekazywana im jest odzież z BCTW.

Przyjeżdżają z różnych części Ukrainy, z Kijowa, Lwowa, ale też z Donbasu, Czernihowa, Charkowa. Byli też ludzie z Nikołajewa, gdzie bliżej było do granicy Mołdawii niż do Polski. Niektórzy jednak właśnie wybierają taką trasę przez Mołdawię, Rumunię, Słowację, by dotrzeć do naszego kraju.