Elżbieta Wróblewska urodziła się w Wilnie. Od 1945 roku mieszka w Bydgoszczy. Ukończyła PWSSP w Gdańsku. W latach 1972-1988 uczyła w bydgoskim Liceum Plastycznym tzw. przedmiotów artystycznych i wiedzy o sztuce. Zainteresowania sztuką i jej teorią znalazły odzwierciedlenie w wielu wykładach i uprawianej krytyce plastycznej. Swoje teksty publikowała w prasie kulturalnej. Brała udział w wystawach zbiorowych. Jest autorką kilkunastu wystaw indywidualnych. Oto fragment wywiadu, który przeprowadził z artystką Jacek Soliński:
J.S. Twoją twórczość można postrzegać jako kilka stylistycznie odrębnych okresów. Czy jest to wynikiem niezależnych poszukiwań, czy może należy to widzieć jako logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy?
E.W. Uważam, że twórczością rządzą podobne reguły, co życiem samym.
Trudno się w tym wszystkim dopatrzyć akurat logiki.
J.S. Jak oceniasz znaczenie kontrolowanego przypadku w twórczości? Jako poszukiwanie zmiany, zwrócenie się ku nieprzewidywalnemu?
E.W. Jak się trochę poczyta o astrofizyce, to wydaje się, że przypadków w ogóle nie ma. Jest tylko nasza niewiedza, ograniczoność. (...) To, że coś jest dla nas nieprzewidywalne, nie znaczy, że nie jest rezultatem określonego procesu, którego być może jeszcze nie znamy, ale chcemy poznać, chcemy się dowiedzieć. Nasza ciekawość z pewnością nie jest przypadkowa.
Sławomir Kuczkowski ur. w 1965 roku w Gnieźnie. Tam mieszka i pracuje. Debiutował w 1993 roku w Toposie. Jest twórcą Teatru Wizji Czerwonego Główka, z którym realizuje działania przestrzenne o charakterze medytacji, należy też do Gnieźnieńskiego Stowarzyszenia Konfrateria Teatralna. Kuczkowski jest autorem wielu audycji radiowych poświeconych kulturze, emitowanych w lokalnej rozgłośni.
