Pochodził z Janowic pod Wieliczką (ur. 20 marca 1928 r.), jego ojciec - Grzegorz do wojny pracował jako monter Krakowskiej Gazowni Miejskiej. Po maturze, od końca lat 40. studiował na wydziale górniczym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, uzyskując w 1953 r. tytuł inżyniera w zakresie elektryfikacji górniczych.
Pracę rozpoczął w kopalni w Wieliczce i w Zarządzie Przemysłu Solnego w Krakowie, jednak już w 1955 r. przeniósł się na Kujawy, wzmacniając kadrę kierowniczą inowrocławskiej Żupy Solnej. Do 1970 r. był głównym mechanikiem, później do 1980 r. - zast. dyrektora ds. technicznych i zast. kierownika ruchu zakładu górniczego. Jednocześnie w latach 1958-74 wykonywał obowiązki czynnego ratownika górniczego.
W grudniu 1980 r. awansowany został na dyrektora naczelnego Inowrocławskich Kopalni Soli i kierownika ruchu zakładu górniczego, obejmując urząd po długoletnim dyrektorze Kazimierzu Orzechowskim i jego okresowym następcy Czesławie Musiałkiewiczu. Kopalnią, jednym z pięciu ówczesnych przedsiębiorstw o największym potencjale w mieście i kluczowym dla gospodarki państwa, kierował do stycznia 1987 r. W tym okresie IKS przechodziły znaczące przemiany: dobiegała końca eksploatacja wyrobisk pod miastem i wkrótce podjęto rządową decyzję o ich zalaniu ze względów bezpieczeństwa, wzrastała zaś rola działającej od 1969 r. kopalni „Góra”, a w 1986 r. uruchomiono nowoczesną kopalnię otworową „Mogilno”, pracującą na pokładach w okolicach Przyjmy.
Dyrektora Michalika ceniono za fachową wiedzę, sprawność w kierowaniu kopalnią i efektywność prowadzonych inwestycji. Zapamiętany został jako człowiek serdeczny i życzliwy dla innych. Honorowany był wysokimi odznaczeniami, m.in. Złotym (1974), Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, prestiżowym w okresie PRL Orderem Sztandaru Pracy II kl. (1986), złotą odznaką „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”, jak i wyróżniany kolejnymi stopniami awansu górniczego. Na emeryturę odszedł w 1987 r.
Zobacz koniecznie: Uważaj! Skuteczna egzekucja komornicza może pozostawić cię z niczym
