Tajemnica "Eszter Satori". Nowa znakomita książka toruńskiego pisarza

Mam ze swoją skrzynką pocztową dość napięte stosunki. Bo ile można znosić rachunki za gaz, informacje o podwyżkach za ogrzewanie i wymiary podatków. Mam podejrzenie graniczące z pewnością, że długie listy i kartki pocztowe nadsyłane przez przyjaciół ze świata złośliwie przede mną ukrywa.

Ostatnio jednak skrzynka poszła jednak po rozum do głowy i wyrzuciła z siebie coś zgoła innego. Za sprawą tej przesyłki w białej kopercie jestem w stanie puścić w niepamięć jej przewiny.
Książka.

I to nie nie jakaś tam książka. Nie dość, że rzecz napisana przez jednego z ulubionych autorów, to jeszcze zawierająca najsmaczniejszą formułę - miniatur.

Rozłożyłem sobie te przyjemności na tydzień... Treści nie ujawnię, tym bardziej, że każda z tych miniatur przenosi nas do innego uniwersum, ale ujawnię tajemnicę mikstury zastosowanej przez pisarza. W XVII wieku Flamandowie doprowadzili do perfekcji technikę laserunku w malarstwie. Trochę przy okazji, bo farby były drogie, więc malowanie cienkimi warstwami było dla wielu koniecznością. Ale umiejętne operowanie miękkim pędzlem i cienkimi, półprzeźroczystymi warstwami daje zapierający dech w piersiach efekt głębi i tajemnicy. Ten obraz zbudowany jest umbry, ochry, ziemi kasselskiej, lazuru krapowego,malachitu… Można go oglądać długo i smakować jak obrazy dawnych mistrzów.

Jeśli jeszcze nie próbowaliście, dajcie się uwieść Krzysztofowi Ćwiklińskiemu. Ze świecą szukać dziś pisarza, którzy tak sprawnie posługują się miękkim pędzlem słów, mistrza, który tak pięknie potrafi patrzeć na kobiety. Ze świecą szukać takich kobiet, które pozostały na płótnie Ćwiklińskiego.

Przeczytajcie o Eszter Satori i ciotce Petroneli z Ciechocinka, spróbujcie odnaleźć się wobec dramatu podróżujących „Wilhelmem Gustlofem”, przespacerujcie się z Piłatem.

Całkowitą rację ma Artur Daniel Liskowacki, który pisze w posłowiu do tego zbioru: „Krzysztof Ćwikliński jest miniaturzystą wytrawnym, a jego niewielkie prozy – zdyscyplinowane jak wiersz, to znów budzące do życia światy rozległe jak powieść – to piękny i rzadki dziś przykład literatury bogatej w sensy, a przy tym zdyscyplinowanej i świadomej formy. Małej formy, z której czyni wielki atut”

Krzysztof Ćwikliński (ur. w 1960 w Ciechocinku). Poeta, historyk literatury oraz krytyk literacki. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, na którym wiele lat pracował. Autor kilkunastu książek, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1992 roku był jednym z założycieli „Prze 2000 otrzymał Nagrodę Literacką im. T. Sułkowskiego. Jako poeta zadebiutował w 1979 roku w czasopiśmie „Czas”. Jego wiersze, artykuły i recenzje publikowane były w wielu czasopismach, między innymi w „Nurcie”, „Tygodniku Powszechnym”, „Twórczości”, „Odrze”, „Kwartalniku Artystycznym” i „Akcencie”. Współpracuje z Teatrem Polskiego Radia jako autor słuchowisk.