19 stycznia 2001 roku. Godzina 7.14. Na zewnątrz trzy kreski poniżej zera. Autobus "71" w ostatniej chwili wjeżdża z ulicy Focha na rondo Grunwaldzkie. Kierowca volvo nie zauważa, że drogę zastępuje mu tramwaj linii nr 3. Z ogromną siłą wbija się w niego i rozcina jak konserwę.
- W pewnym momencie zobaczyłem go przed sobą. Był jak ściana - mówił później motorniczy Alojzy B.
Siła uderzenia autobusu jest potężna, rzuca ludzi na ziemię o ściany, słychać przeraźliwy zgrzyt, a później krzyki i jęki rannych. Pasażerowie są pokaleczeni, mają połamane kości. Rannych jest blisko trzydzieści osób. Na miejscu przez przypadek, kręcąc materiał na temat komunikacji, znajduje się ekipa Telewizji Polskiej. Reporter rozmawia jeszcze z kierowcą Janem S., ale ten w chwilę później dostaje ataku serca.
Przeczytaj również: Wypadek na rondzie Grunwaldzkim w Bydgoszczy. Trzy osoby w szpitalu
Najpoważniejsze obrażenia w wypadku odniosła 16-letnia Agata Ś. Bydgoszczanka zmarła po trzech dniach walki o życie w szpitalu. Jako przyczynę śmierci podano wielonarządowe uszkodzenie ciała.Agata miała też złamany kręgosłup.
Ciężko rannych zostało kilka osób. W poważnym stanie był Wojciech Ż., który doznał skomplikowanego wieloodłamowego złamania nosa, Gabriela K. miała złamanie z przemieszczeniem kości promieniowej, Elżbieta N. trafiła do szpitala z urazami barku i stopy, Anna Ś. ze złamanym obojczykiem i ranami podbródka.
Rozpoczęło się żmudne śledztwo. Zeznawała m.in. pasażerka autobusu, która siedziała w pobliżu kierowcy. - Widziałam, jak zapaliło się żółte światło. Kierowca zahamował, ale później puścił hamulec i ruszył do przodu - twierdziła w prokuraturze.
Jan S., wówczas blisko sześćdziesiątki, został oskarżony przez śledczych o nieumyślne spowodowanie katastrofy w ruchu lądowym. Podczas procesu przyznaje się do zarzucanego mu czynu. Wkrótce jednak wycofuje się, twierdząc, że się pomylił. Odmawia dalszych wyjaśnień. Sędzia chce ostatecznie dowiedzieć się, czy mężczyzna przyznaje się do winy czy nie. Jan S. tłumaczy, że nie czuje się winny.
Czytaj też: Kobieta wpadła pod tramwaj na rondzie Grunwaldzkim w Bydgoszczy
Kluczową rolę podczas procesu grają biegli. Obrońca kierowcy próbuje bowiem dowieść, że jego klient wjechał na rondo na żółtym świetle. Jego zdaniem sygnalizacja nie zadziałała, bo zawiódł detektor ruchu. Powołany zostaje specjalista z Gorzowa Wlkp, którego zdaniem wypadku można było uniknąć, wprowadzając wcześniej stały czterosekundowy sygnał opóźnienia nadawania zielonego światła dla tramwaju. Nie zgadzają się z tym inni specjaliści, którzy tłumaczą, że system na rondzie został tak zaprojektowany, by dawać pierwszeństwo właśnie tramwajom. A pasażerowie tramwaju zeznali, że motorniczy nie popełnił żadnego błędu - ruszył, kiedy na słupie pokazała się strzałka.
Wątpliwości rozwiewaj biegli z Pracowni Badania Wypadków Drogowych w Gdańsku. Sporządzają komputerową rekonstrukcję zdarzenia. Ich zdaniem jedyną przyczyną katastrofy było błędne zachowanie Jana S.
Pod koniec 2003 roku zapada wyrok. Jan S. zostaje skazany na dwa lata w zawieszeniu i pięcioletni zakaz kierowania pojazdami. Apelację od wyroku składa jego obrońca, który podnosi, że Jan S. 30 lat nienagannie wykonywał zawód kierowcy, a pięcioletni zakaz kierowania pojazdami, także samochodami osobowymi dla osoby chorej i w jego wieku to za dużo.
W marcu 2004 roku zapada prawomocny wyrok. Przewodnicząca składu sędziowskiego przyznaje rację Sądowi Rejonowemu i dodaje, że kara i tak była nieporównywalnie niska do winy, rozmiarów katastrofy i wyrządzonych szkód.
Czytaj e-wydanie »
