Trawnik po zimie

     Trzy składniki
     Gleby mineralne (np. piaszczyste czy ilaste) są ubogie w azot. Większą zawartość tego składnika wykazują gleby organiczne, bogate w próchnicę, chociaż często występuje on w formie trudno przyswajalnej dla roślin.
     Minimalna dawka azotu to 1-1,5 kg czystego składnika na 100 m kw. dla trawników koszonych bardzo rzadko, cztery, pięć razy w sezonie. Trawniki koszone raz w tygodniu powinny otrzymać 2-2,5 kg N na 100 m kw. w sezonie.
     Żeby mieć pewność, że nawóz nie spowoduje uszkodzenia roślin, lepiej dawkę podzielić na trzy części i zastosować w trzech terminach: w marcu, w czerwcu i w połowie sierpnia. Możemy nawozić jeszcze częściej mniejszymi dawkami.
     Jeśli jednak zdarzy nam się przenawozić trawnik azotem, rośliny mogą się stać bardziej podatne na choroby, a wśród trawy może się pojawić chwast - mniszek lekarski.
     Azot to nie wszystko. Trawnik nie będzie zdrowy i ładny bez nawożenia fosforem i potasem. Nawożenie tymi składnikami przeprowadzamy wczesną wiosną lub jesienią. Stosujemy 1,3-1,7 kg superfosfatu lub 2-2,6 kg mączki fosforytowej na 100 m kw., jeśli gleba jest zwięzła i ciężka, a jeśli mamy glebę piaszczystą stosujemy 1,7-2,1 kg superfosfatu lub 2,6-3,3 kg mączki na 100 m kw. w sezonie.
     Nawożenie potasem przeprowadzamy w dwóch dawkach: wczesną wiosną oraz w lipcu lub w sierpniu i jesienią. Stosujemy 2,4-3,2 kg siarczanu potasu lub 3-4 kg soli potasowej na 100 m kw. gleby lekkiej. Gleby ciężkie nawozimy 1,6-2 kg siarczanu potasu lub 2-2,5 kg soli potasowej na 100 m kw. w sezonie.
     Gotowe mieszanki
     Jeśli nie chcemy trudzić się i pamiętać o nawożeniu trzema makroelementami, możemy kupić gotowe mieszanki nawozowe dla trawników. Są to nawozy mineralne wieloskładnikowe, które zawierają poszczególne pierwiastki w określonych proporcjach, optymalnych dla różnych rodzajów trawników. Na opakowaniach są dokładne instrukcje, jak i kiedy należy te nawozy stosować.
     Można też zastosować do nawożenia trawników nawozy wolno działające (typu Osmocote). Są one droższe od tradycyjnych, ale oszczędzą nam pracy - nawożenie wykonuje się raz w sezonie, a nawóz bardzo wolno rozkłada się, uwalniając stopniowo do gleby potrzebne trawie składniki pokarmowe.
     Wapnowanie
     Jeśli nasz trawnik zaczyna porastać mech lub występują na nim grzyby, oznacza to, że podłoże jest za kwaśne dla trawy, która najlepiej rośnie w glebie o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym - pH od 6 do 7.
     Trawnik trzeba koniecznie zwapnować raz na kilka lat w okresie pozawegetacyjnym - w marcu lub w październiku/listopadzie. Trawnikom dobrze służy kreda nawozowa lub wapno dolomitowe. Nawozy te mają tendencję do zbrylania się, więc przed zabiegiem należy je dokładnie rozdrobnić, a następnie równomiernie rozsypać.
     Gleby lekkie wapnuje się raz na 3-4 lata, stosując 5-8 kg CaO na 100 m kw., a gleby ciężkie - raz na 5-6 lat, stosując 8-12 kg CaO na100 m kw. Wapno dolomitowe zawiera ok. 30 proc czystego składnika, kreda nawozowa - 50 proc.
     Pielęgnacja
     Jeżeli starszy trawnik "sfilcował" się lub "wyłysiał", trzeba wiosną przeprowadzić kilka dodatkowych zabiegów. Wertykulacja napowietrzy glebę oraz pobudzi trawy do wzrostu i krzewienia. Zabieg wykonuje się specjalną maszyną, która przy pomocy noży pionowo przecina darń i wyciąga na powierzchnię martwe części roślin. Po wertykulacji trzeba trawnik dokładnie wygrabić.
     To samo zadanie ma aeracja, do której potrzebny jest przyrząd posiadający specjalne palce, które wbijając się w murawę zostawiają otwory napowietrzające. Jeżeli nie mamy specjalnych urządzeń - wystarczą widły, którymi nakłuwamy trawnik na głębokość 15 cm (co 10 cm).
     Po tych zabiegach wskazane jest piaskowanie - zasypanie trawnika dwucentymetrową warstwą piasku, który wypełni również otwory po aeracji i utrzyma zwiększoną ilość powietrza w glebie. Równocześnie z piaskowaniem możemy tylko w niektórych miejscach lub na całej powierzchni dosiać nasiona mieszanki regeneracyjnej.