Wrzosowisko

     Wrzosy i wrzośce nie są zbyt wymagające. Wystarczy, że zapewnimy im jasne stanowisko oraz kwaśną, ubogą i suchą glebę. Możemy je uprawiać w ogrodzie i na balkonie.
     Wrzosy i wrzośce
     Wrzos najlepiej rośnie w pełnym słońcu. Dobrze czuje się na ubogich glebach. Nie znosi wapnia w podłożu - wymaga gleby kwaśnej o pH ok. 4,5. Wyhodowano wiele odmian, różniących się terminem kwitnienia, kolorem i pełnością kwiatów, pokrojem, wysokością roślin i zabarwieniem liści.
     Wrzośce silnie rosną i mocno się rozgałęziają. Mają liście zimotrwałe, a wykształcone jesienią kwiaty zimują do wiosny. Wrzosiec krwisty i darlejeński rosną dobrze w zwykłej ziemi ogrodowej. Pozostałe gatunki nie tolerują wapnia w glebie.
     Podłoże
     Ponieważ prawie wszystkie gatunki wrzośców i wszystkie wrzosy wymagają kwaśnego podłoża, przed sadzeniem ziemię należy zakwasić torfem wysokim nieodkwaszonym i przekompostowaną korą. Można też dodać ziemi wrzosowej. Glebę bardzo ubogą trzeba dodatkowo wzbogacić kompostem (50 kg na 10 m kw.). Można też zasilić ją nawozami mineralnymi. W następnych latach nawozy podaje się w dwóch dawkach: w kwietniu oraz na przełomie lipca i sierpnia. Do zasilania tej grupy roślin najlepsze są specjalne nawozy: nawóz mineralny dla roślin kwasolubnych, Substrat Magiczna Siła do rododendronów i azalii oraz Pokon do rododendronów.
     Najlepsza pora sadzenia to termin od drugiej połowy września do połowy października i w kwietniu. Stanowisko powinno być dobrze nasłonecznione i osłonięte od wiatru. Po posadzeniu rośliny podlewa się umiarkowanie, ponieważ łatwiej znoszą suszę niż zalanie. Wskazane jest też rozłożenie ściółki - warstwy torfu wysokiego.
     Pielęgnacja
     Wszystkie wrzośce wymagają okrycia na zimę. Najbardziej wrażliwy na niską temperaturę jest wrzosiec popielaty i rozpierzchły. Bardzo ważnym zabiegiem jest coroczne przycinanie krzewinek - gałązki skracamy poniżej przekwitłych kwiatostanów. Wrzośce kwitnące latem przycinamy na początku kwietnia, a gatunki zakwitające wczesną wiosną - na przełomie kwietnia i maja, po kwitnieniu.
     Korzenie roślin wrzosowatych, znajdujące się płytko pod ziemia, są wrażliwe na przesuszenie, więc aby utrzymać wyższą wilgotność podłoża, warto je ściółkować 2-3-centymetrową warstwą kory sosnowej.
     Jednym z ważnych czynników wzrostu jest zjawisko mikoryzy. Polega ono na symbiozie niektórych gatunków grzybów z wrzosami i ich wzajemnym korzystnym oddziaływaniu. Dodanie do podłoża kilku garści ziemi spod naturalnie rosnących wrzosów pozwoli zaszczepić grzybnię, która rozwinie się w nowym miejscu.
     Choroby i szkodniki
     Deszcze powodują występowanie chorób grzybowych. Najpoważniejsza z nich to zamieranie roślin - fytoftoroza. Choroba rozwija się zwłaszcza w wysokiej temperaturze i przy dużej wilgotności gleby, a pierwszym jej objawem jest przebarwienie się podstawy pędu na kolor brunatny. Grzyb atakuje korzenie, powodując ich zamieranie, wskutek czego ginie również część nadziemna. Można go zwalczyć kilkakrotnie podlewając rośliny preparatem Aliette lub Fongarid.
     Często występuje też szara pleśń. Zwalczanie polega na opryskiwaniu krzewinek Euparenem lub Ronilanem. Groźna jest również rizoktonioza, objawiająca się brązowieniem podstawy pędu i stopniowym zamieraniem całych roślin. Podlewamy je wówczas Rovralem lub Risoleksem.
     Szkodniki pojawiają się na wrzosach rzadko. Czasami szkody może wywołać wciornastek wrzoścowiec. Objawami jego żerowania są odbarwienia na liściach, później płatki kwiatowe brązowieją i opadają. Poleca się dwukrotnie opryskać wrzosy Talstarem lub Nomoltem.
     Groźna jest też miodówka wrzosowa, której żerowanie powoduje brązowienie pędów. Przeciwko tej mszycy stosujemy opryski Pirimorem lub Pirimiksem.
     Wrzosy i wrzośce nie są długowieczne. Na rabatach ładnie wyglądają 6-7 lat, po czym trzeba je wymienić. Rośliny rozmnaża się przede wszystkim z sadzonek, ale jest to możliwe tylko w specjalistycznym gospodarstwie. Amatorom można bez obaw polecić jedynie rozmnażanie przez odkłady.