Tomaszowi Manowi, który jest autorem dramatu i reżyserem, udało się stworzyć wyraziste, dostarczające sporo uśmiechu postaci (brawa dla zespołu Baja za dobrą, równą grę). Trochę gorzej poszło mu z samą opowieścią, której brakuje dramaturgii. Nie do końca jest też jasne, do kogo reżyser adresuje swoją opowieść - czy do dzisiejszych czterdziestoparolatków, którym na dźwięk przebojów młodości pewnie serce zabije szybciej czy do młodzieży, która ma szansę poznać bliżej realia Polski Ludowej. Pierwszych mogą znudzić trącające dydaktyzmem sceny mówiące o tym, „jak to drzewiej bywało”, drugich pewnie zmęczy sentymentalny ton spektaklu.