Jeżówki, czyli echinacea – kwiaty na zdrowie. Jak uprawiać je w przydomowym ogrodzie?

Jeżówki z wyglądu przypominają różowe margerytki albo małe gerbery. Wydzielają charakterystyczny, przyjemny aromat i zdobią ogród. Jeżówka pochodzi z Ameryki Północnej. Indianie od wieków wykorzystywali ją do leczenia oparzeń i bólu gardła. Szamani robili z niej maści przyspieszające gojenie ran i specyfiki będące antidotum na jad węży.

Współczesna medycyna odkryła, że jeżówka (Echinacea) ma właściwości wspomagające i wzmacniające układ immunologiczny. Jest zatem często wykorzystywana w produkcji leków przeciwko przeziębieniom i preparatów homeopatycznych. W ich nazwie najczęściej stosuje się łacińską nawę jeżówki - czyli Echinacea (od greckiego "echinos", co oznacza "jeż).

Zebrane w ogrodzie kwiaty jeżówki warto ususzyć. Napar z nich okaże się niezastąpiony w początkach każdego przeziębienia.

Jeżówka purpurowa to bylina należąca do rodziny astrów. Jest łatwa w uprawie i nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych, zatem poradzą z nią sobie nawet niedoświadczeni ogrodnicy. Kwitnie od czerwca do października, niezwykle efektownymi, dużymi kwiatami o intensywnym purpurowo-różowym ubarwieniu. Kwiatostany niektórych odmian osiągają nawet 10 cm szerokości.

Jeżówka prezentuje się najlepiej w większych grupach, tak więc warto dla niej przeznaczyć rabatę. Można też wykorzystać ją jako górne "piętro" w kompozycjach wielokwiatowych. Bardzo ładnie wygląda z wszelkimi odmianami astrów i płomyków. Mimo że rośliny dorastają do 1,5 metra wysokości, dzięki sztywnym łodygom nie wymagają podpierania. Jeżówka nadaje się na kwiaty cięte i często jest wykorzystywana w jesiennych, suchych bukietach. Osoby uczulone na jad pszczół powinny jednak przemyśleć sadzenie roślin z rodziny echinacea. Swym intensywnym aromatem kwiaty przyciągają pszczoły.

Jeżówka najlepiej rośnie w próchniczej, żyznej i lekkiej ziemi. Nie lubi wilgoci, tak więc należy ją podlewać z umiarem. W przypadku tych kwiatów to jednak tylko zalecenia botaników, gdyż rośliny praktycznie nie mają żadnych wymagań. Równie dobrze rosną i kwitną na stanowiskach słonecznych i suchych, jak i w cieniu na podłożu lekko podmokłym. Byliny te są rzadko atakowane przez szkodniki, a ich podatność na choroby jest minimalna.

Jeżówki są dodatkowo odporne na mróz i dlatego nie trzeba przykrywać rabat na zimę. Jedyne czego echinacea wymaga to nawożenie. Powinno być intensywne i obfite, najlepiej co 14 dni nawozem wieloskładnikowym. Poza tym przekwitnięte kwiaty echinacei należy usuwać, a przed zimą ściąć łodygi tuż przy ziemi.

Jeżówki na rozsadę można siać z nasion bezpośrednio do gruntu już w marcu na osłoniętym rozsadniku lub w inspekcie. Nasiona kiełkują po około 30 dniach. Młode rośliny trzeba przepikować. Na rabaty należy je wysadzać we wrześniu. Zalecany przez ogrodników odstęp to ok. 60 x 60 cm. Jeśli chcemy osiągnąć efekt gęstej, kwiatowej kępy dopuszczalne są mniejsze odległości. Jeżówki można również rozmnożyć, wykopując je wiosną i dzieląc rośliny na kilka części. Trzeba jedynie zadbać, by przy każdej został fragment systemu korzeniowego.

Tradycyjne kwiaty echinacei są ciemnoróżowe. Do niedawna w odmianach jeżówek nie było dużego wyboru, ale to się mocno zmienia. Wprowadzane są na rynek coraz to nowe odmiany o różnych kolorach kwiatów.