Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej w leżącym nad Drwęcą Golubiu-Dobrzyniu (pierwotnie w prawobrzeżnym Golubiu) zaczęto budować z funduszy krzyżackich w 1293 r. i ukończono na początku XIV w. Świątynia miała wtedy formę prezbiterium, do którego w latach 1320–1350 dobudowano nawę oraz potężną wieżę obronną. Cały zresztą kościół włączono w system obronny otoczonego murami i basztami miasta. Świątynia ucierpiała podczas wojny z Polską w 1414 r., a także w kolejnych stuleciach, ale była odbudowywana

Największą ozdobą wnętrza golubskiego kościoła jest trzykondygnacyjny, pozłacany barokowy ołtarz z 1640 r., który można porównać do jeszcze większego ołtarza katedrze pelplińskiej. W wieży golubskiego kościoła zawieszony jest dzwon ufundowany w 1623 r. przez króla Polski Zygmunta III Wazę

Potężna fara dominuje w krajobrazie nadwiślańskiego Grudziądza od XV w., gdy uzyskała obecną wielkość i zasadniczy kształt. Widoczna jest nawet zza linii późnogotyckich spichrzów, które poza funkcją gospodarczą pełniły też obronną

Grudziądzka fara to dziś bazylika kolegiacka pw. św. Mikołaja. Przypuszcza się, że już w 1310 r. ukończono prezbiterium i długi czas tylko ono pełniło funkcje samodzielnego kościoła. Zapewne po pożarze miasta w 1345 r. rozpoczęto wznoszenie nawy, którą zasklepiono dopiero w XV w. Na przestrzeni wieków do kościoła dobudowywano kaplice, odbudowywano po wojnach i pożarach, remontowano. Po ostatniej wojnie odbudowę zakończono w 1949 r.