Nie jesteś sam(a)

     (...) Kilka lat temu mąż tragicznie zmarł, a że mam cztery pokoje i kuchnię, córka z wnukiem pozostali u mnie. Ja zajęłam tylko ten pokoik, w którym byłam z mężem (...). Córka cały czas o coś miała do mnie pretensje. A to: "zobacz, jak Ty wyglądasz!", "nagraj się, co ty mówisz!". Miałam wtedy romans. Pozostała dwójka, syn i córka, wiedzieli o moim związku, ale nie ingerowali w moje życie. Kiedy byłam z drugim mężczyzną córka zaczęła zakładać zamki do drzwi od pokoju, jakby sugerując, że ona nie czuje się bezpiecznie.Wyprowadziłam się. Teraz, kiedy jestem z tym mężczyzną, znów toczy ze mną walkę, ale nie taką wręcz, bo ja raczej unikam kłótni, ale dostrzegłam, że ona: albo mi zazdrości, że ja mimo 60 lat jestem atrakcyjną kobietą, albo zazdrości mi mężczyzn. Nie mogę jej zrozumieć! (...) Proszę o wyjaśnienie mi, dlaczego jest taka zgryźliwa, zawistna wobec mnie? Wyjaśniłam jej, może uniesionym głosem, że nie pozwolę sobie decydować o swoim losie.
     Mężczyzna, którego nazywa "łysolem" jest mi bardzo przychylny. Przy nim się realizuję jako kobieta. (...)
     Mam wrażenie, że córka ma problemy finansowe, ale jednocześnie wydaje tyle na życie, że potem wyrzuca. Nie odzywam się do niej, bo uważam, że mnie skrzywdziła swymi słowami. Niczym nie zasłużyłam sobie, aby mnie tak obrażała. Za to że ona nie może ułożyć sobie życia - nie mogę ja ponosić konsekwencji. Życie samemu w wieku 60 lat nie jest łatwe. Ona nie zna moich problemów, bo od lat nie rozmawiamy o tym i w ogóle o niczym.
     Jak wytłumaczyć fakt, że dziecko, od którego doznałam tyle przykrości, które chroniłam, choć o tym nie wiedziało, teraz wyrządza mi taką krzywdę. Powtarza mi teraz: "Co dajesz, to otrzymujesz". Czy nie może przemyśleć, że ja czekając na przyjście pijanego ojca i burdy, i wstyd ludzi nie miałam czasu na "przytulanie". Ponadto mnie nikt nie przytulał i żyłam. Prowadziłam odpowiedzialny dom. Pracowałam, awansowałam. Mogę być dumna z tego co przeżyłam.(...)
     Teraz bariera, jaka była między nami jeszcze się powiększyła. Córka stała mi się wręcz obca. Co Pani na to? Jak wyjść z tego błędnego koła (...).
     Bezsilna
     Istotnie, Pani historia to takie błędne koło, którego nikt nie przerwie, bo wszyscy jednakowo czują się skrzywdzeni. Każda z Pań potrzebuje zrozumienia i miłości, ale żadna nie chce wyjść z tym pierwsza. Każda chce być kochana, ale żadna nie chce kochać. Tak często bywa, proszę mi wierzyć. I chociaż to bardzo smutne, zdarza się także między matką a córką.
     Pisze Pani, że nie miała czasu na przytulanie i "mnie nikt nie przytulał i żyłam". Jak widać, Pani córce przychodzi to trudniej. Nie umie radzić sobie bez miłości, nie umie też za Pani przykładem znajdować kolejnych partnerów. Jest bardzo smutna i bardzo pogubiona.
     Oczywiście, że ona nie rozumie Pani problemów. Nie rozumie, bo zbyt jest skupiona na sobie. Pani także jej nie rozumie. Bo "od lat nie rozmawiamy o tym i w ogóle o niczym".
     Krótka odpowiedź w gazecie nie uzdrowi waszej relacji. Mam jednak nadzieję, że zwróci uwagę Pań na konieczność szukania porozumienia. Siła bólu i żalu, jaki Pani odczuwa wskazuje na ogromne uczucie, jakie was łączy. Wołania córki również pokazują, że nie jest jej Pani obojętna. Ona nawet teraz, gdy jest już dorosła i sama ma dziecko woła do Pani "Zajmij się mną! Przytul mnie!"
     I nikt nie jest tu winien, naprawdę. Tak się czasem układają losy kobiet. I trzeba pokoleń, aby zmienić ten schemat. Ale można się starać zrobić krok ku sobie i wzajemnemu zrozumieniu. Pani jeden, ona jeden, byleby trochę cieplej i serdeczniej.
     Zainteresowanym tematem Paniom polecam książkę Wojciecha Eichelbergera "Kobieta bez winy i wstydu", książkę o (między innymi) pokoleniowych problemach w relacjach kobiet.