Po protestach związkowców. Kiedy rząd robi za mało

- Takie manifestacje przypominają o bardzo poważnych sprawach, które nie zostały załatwione. Są nimi miejsca pracy dla tysięcy osób, a przez to możliwość normalnego życia dla wielu tysięcy rodzin. Jest to metoda dość drastyczna, ostateczna, ale jeżeli rządzący robią za mało, to trzeba - nawet w taki sposób - im o tym przypominać.

- Oczywiście także związkowcy doprowadzili do zmiany ustroju, ale rozmaitych zaszłości, które ciągną się za tamtym ustrojem, nie udało się rozwiązać w ciągu dziesięciu czy dwudziestu lat. Są problemy przemysłu stoczniowego, zbrojeniowego, górnictwa. To nie tak, że odkreślamy grubą kreską i mamy już kapitalizm i wolny rynek. Ha, gdyby to jeszcze na całym świecie istniał ten wolny rynek, to byłoby w porządku. Ale przecież mamy wszędzie daleko posunięty protekcjonizm czy interwencjonizm rządowy. I mówienie o tym, że niektóre nasze zakłady pracy miałyby utrzymywać się na powierzchni poprzez szukanie rynków zbytu na świecie jest trochę niepoważne. Czy to trzeba zlikwidować, zmarnować, a ludzi wyrzucić na bruk? Trzeba rozsądnego działania.

- Czasami okazuje się, że w tej komisji po prostu nie da się rozmawiać. W polskich warunkach widać, że czasami lepszy efekt dają akcje protestacyjne. Paradoks polega też na tym, że rząd boi się jednych protestów, a innych nie. Kiedy strajkowała służba zdrowia, to doprowadziła do takich podwyżek dla lekarzy, że NFZ powoli bankrutuje. Odejście od pacjenta robi wrażenie na rządzie. Obawiam się, że wtorkowa manifestacja niekoniecznie odniesie taki skutek.

- Należy pamiętać o zasadzie solidarności. Duże zakłady mają skuteczniejszą siłę działania, a drobne są bezsilne. Trzeba pomagać słabszym. Niech ludzie zobaczą, że związki zawodowe coś robią w mniejszych zakładach, to się do nich zapiszą.