Pobyć z ludźmi chociaż od święta, czyli Wigilia samotnych i bezdomnych w Bydgoszczy

W stołówce Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Floriana w centrum Bydgoszczy zjawiło się około 70 osób.

Na stołach ryby, sałatki, pierogi, barszcz, ciasta. - Nie udałoby nam się przygotować poczęstunku, gdyby nie pomoc ludzi dobrej woli. To z darów i datków mogliśmy zorganizować Wigilię - mówi Danuta Szukalska, dyrektorka PCK.

Bezdomni, samotni, schorowani i bezrobotni zasiedli przy tych stołach.

Pan Zbigniew ma 59 lat. Nie jest bezdomny, ale wkrótce może być. Ma kawalerkę. Sam w niej mieszka. - Z żoną rozstałem się sześć lat temu. Wyjechała za granicę. Nie mam z nią kontaktu - opowiada. ?- Ona jest współwłaścicielką mieszkania. Nie mogę bez niej go sprzedać albo zamienić na mniejsze. Zalegam z opłatami już 30 tysięcy złotych. A żyje za 377 złotych zasiłku miesięcznie.

63-letni pan Bogusław mieszka na starym strychu. Też jest samotny. - Od 22 lat - zaznacza. - Emerytury mam 570 złotych na rękę. Prawie połowę wydałem w tym tygodniu na prąd. Inaczej Enea odłączyłaby mi go.

Jest też pan Ryszard, 53-latek, bezdomny. Prawie całą przedostatnią noc błąkał się po mieście ze swoim dobytkiem. - Czyli z dwiema reklamówkami - mówi. - O czwartej rano otwierają dworzec PKS. Poszedłem się ogrzać w poczekalni. Przysnąłem. Gdy się obudził, przyszedł od razu do jadłodajni.

Goście ubrani odświętnie. Jedni pod krawatem w znoszonych garniturach. Inni we flanelowych koszulach, rozpinanych swetrach. Jest tylko parę kobiet. Serdecznie, miło, jak to od święta. Niektórym się łza w oku zakręciła.

- Pod zaborami i za komuny było lepiej - uważa pan Ryszard. - Pracowałem jako introligator. Do czasu, gdy zakład zburzyli. Potem szybko się potoczyło. Eksmitowali mnie.

Ich marzenia na Gwiazdkę?
- Pokoik. Nawet do remontu, ale własny - odpowiada jeden.
- Praca. Może być na czarno, ale stała. Mam dosyć zbierania makulatury za 7 złotych dziennie - wyjaśnia drugi.
- Rodzina. Mam córkę, której nie widziałem 13 lat. Teraz ma 21 lat. Nie wiem, gdzie mieszka. Zawsze była mądra. Pewnie studiuje - szepcze kolejny.
- A ja życzę wam i sobie, żebyśmy się już tutaj długo nie spotykali. Żebyśmy następne święta spędzili w "normalnych" domach - mówi kobieta w czapce. - A teraz jedzmy, bo ostygnie.No już!