Pożegnaliśmy Profesora

     Uroczystości pogrzebowe, zmarłego w minioną sobotę prof. Hutnikiewicza odbyły się w kościele Najświętszej Marii Panny. - Niedawno żałobne tony śpiewały pieśń pożegnania Jana Pawła II - wspominał podczas kazania ks. prof. Jerzy Bagrowicz, dziekan Wydziału Teologicznego UMK. - Dziś żegnamy jednego z najwybitniejszych torunian XX wieku, który torunianinem stał się z wyboru. Bogactwo ojców swej ziemi przeniósł tu nad Wisłę, by budować fundamenty naszej uczelni. Nie będzie żadną przesadą, gdy powiemy, że żegnamy skromnego, ale wybitnego robotnika winnicy pańskiej, człowieka miłującego piękno słowa. Żył twórczo i odważnie. Dziś daje nam swój ostatni wykład.
     _Urodzony we Lwowie w 1916 r. prof. Artur Hutnikiewicz mieszkał w Toruniu od 1946 r. Od tego czasu do końca swoich dni związany był z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika. Na toruńskiej uczelni kierował Katedrą Literatury Polskiej XX wieku, Zakładem Historii Literatury Polskiej i Instytutem Filologii Polskiej. Wykształcił ponad 400 magistrów filologii polskiej, kilkunastu doktorów i doktorów habilitowanych. Uwielbiał uczyć. Jeszcze dwa lata temu, mimo przejścia na emeryturę, prowadził wykład monograficzny dla studentów.
     Wczoraj uczniowie towarzyszyli mu w jego ostatniej drodze. - Łączył naukę z artyzmem i kunsztem wypowiedzi - mówił o swoim mistrzu prof. Janusz Kryszak, dyrektor Instytutu Literatury Polskiej UMK. - Uczył nas dostrzegać piękno w ludziach. ...__Myśląc o profesorze, myślę też o jego samotności. Samotności wygnańca, samotności badacza i ostatniego świadka drastycznych losów swego pokolenia. Myślę o samotności wieku podeszłego. "Umarli spacerują z żywymi..." - mówią strofy wiersza Wittlina. I spacerują Panie Profesorze. Od ul. Kraszewskiego przez Pl. Rapackiego. Do Collegium Maius i dalej na piętro. Do pokoju numer 20. Twojego pokoju, Profesorze.
     _Ciało prof. Hutnikiewicza spoczęło w rodzinnym grobowcu na cmentarzu św. Jerzego przy ul. Gałczyńskiego.
     Fot. LECH KAMIŃSKI