Świnie, ludzie i świnioludzie (komentuje Adam Willma)

Jadę sobie rowerem, migają mi przed oczami budynki – stare pruskie kamienice, PRL-owska siermięga, nowobogackie z lat 90. i te nowe piękne – błyskające szkłem i aluminium jak sztuczną szczęką. Pruskie pozostały, PRL-owskie rozjeżdża spychacz, a te z lat 90. coraz częściej doczekują się przebudowy i liftingu. Taka to była radosna twórczość - odpadających kafelków i szybko łuszczących się pasteli. Trochę jak w polityce – myślę sobie pedałując.

Wybaczcie ten ogródek metafor, ale gdy czyta się krajowe newsy, można umrzeć z nudów – Biedroń swoje, Jędraszewski swoje. Ośmiorniczki jak zwykle przytupują w tańcu, neoośmiornice klaszczą. Nuda! Wszyscy okopani w swoich okopach. Wojna pozycyjna, bo innej już nie będzie. Już nikt nikogo nie przekona. Teraz tylko od kierunku wiatru będzie zależało, które okopy zasnuje śmiercionośny gaz.

Ponieważ o ideach przestaliśmy dyskutować, bo je już w końcu mamy, panująca partia znalazła nowy sposób na robienie polityki. Rządzi dekretami zaklepywanymi błyskawicznie w Sejmie. Najpierw siekierką rozłupie kokon duszy, a później spełnia marzenia. I choćby profesorowie nie wiem jak marszczyli brwi, to jest patent skuteczny. Cyk - deregulacja zawodów, cyk - wreszcie można zbudować 35-metrowy domek na własnej działce, cyk - pozwalają wyciąć drzewo w ogródku. A wcześniej konsultacje trwały dekadami, tonęło w procedurach, ginęło w szufladach. Teraz inaczej. Można? Można.

Problem zaczyna się wtedy, gdy na cyknięcie wchodzi w życie np. ustawa odorowa. Jedna świńska ferma, a straciłeś dorobek życia. Stań sobie kilkaset metrów od takiego świńskiego kacetu to zrozumiesz. Mój znajomy właśnie opłacił to zawałem, gdy mu zapowiedzieli, że będą zwozić duńskie prosiaki rzut beretem od ogródka. I cyk! Tym razem, niestety, władza rozbiła kokonik z marzeniami kogoś innego

Ale co tam, ja tu o domkach i świniach, a na świecie - jak podają agencje - powstają pierwsze świńsko-ludzkie hybrydy. Więc może niedługo tym sąsiadom z chlewni być może będziemy się kłaniać?

Naciskam na pedały, wieczorne powietrze szumi w uszach, a w sercu jakieś ckliwe współczucie we mnie wzbiera. Jakaś wzniosła solidarność wobec młodych, którym zostawiamy świat bez dialogu, dekretowy model władzy i wszechobecne świnie.

- No, świetnie, debilu! - jak nie syknie jakiś młodzieniaszek sunący na góralu z naprzeciwka - że niby prawie na niego wjechałem. No i puenta znalazła się sama.