Szlak muzyka z Włocławka do Manchesteru

Podczas studiów na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Katowicach, na które dostał się m.in. z braćmi Golec, Adam Palma pokochał twórczość Franka Sinatry, Steviego Wondera, Jimmy'ego Hendrixa, Milesa Davisa. - Wydawało się że moja droga muzyczna jest ustabilizowana - opowiada Adam Palma. - Aż do dnia, gdy w styczniu 2005 r wpadła mi w ręce płyta Tommy'ego Emmanuela i Cheta Atkinsa. Z taką radością w graniu jeszcze się nigdy nie spotkałem. Momentalnie wiedziałem, że to jest to, czego szukam.

Gdy Emmanuel miał przyjechać na swe pierwsze występy w Polsce - Palma postanowił się z nim spotkać.

- Poprosiłem go o wysłuchanie moich "demówek" i był pod takim wrażeniem, że zaproponował mi jam session w hotelu o 8 rano na drugi dzień. To spotkanie zmieniło moje spojrzenie na wszystko, włącznie z muzyką.

Muzycy spotkali się ponownie w Manchesterze i po wspólnym graniu Tommy Emmanuel zaprosił włocławianina na CAAS w Nashville, czyli prestiżowy amerykański festiwal gitarzystów akustycznych. - Tommy uważa, że moje pochodzenie "rockowe" powoduje, że brzmię i gram inaczej, niż amerykańscy gitarzyści. W Nashville spotkałem się i grałem z czołówką gitarzystów na świecie. Z muzykami, o których dane mi było tylko czytać. W tym roku również zostałem zaproszony na CAAS - dodaje.

Miłość do gitary narodziła się już w dzieciństwie. Adam Palma opowiada: - W wieżowcu, w którym się wychowywałem przy ulicy Toruńskiej we Włocławku, większość kolegów grała na gitarach. Królowały piosenki harcerskie, więzienne i polska muzyka rockowa. Zbieraliśmy się wieczorami na półpiętrach i koncerty trwały do rana. Każdy z nas marzył, by zostać gitarzystą rockowym co i mnie się udzieliło.
I udało. Adam Palma radzi młodym muzykom: - Ćwiczyć, wierzyć w siebie i nie znajdować usprawiedliwień typu: gdybym miał lepszą gitarę, gdybym mieszkał gdzieś indziej, gdybym był młodszy itd. Każdy czas, miejsce i warunki są dobre, a ja jestem tego najlepszym przykładem.

Udostępnij