Artur Andrus - Wiem, co mówię - "Normalni i wrażliwi"

Klientka: - Poproszę krem.
Aptekarka: - Normalna czy wrażliwa?
Klientka: - Nienormalna, ale wrażliwa.
Aptekarka: - Ale ja o cerę pytam.

Może rzeczywiście tak się dzieli ludzkość? Na normalnych i wrażliwych?

Wielkanoc spędziłem u rodziny, w małym miasteczku. Fragmentami obraz jak z piosenki Jeremiego Przybory "Spotkasz chłopa - gęba sina, oj, nie wraca ci on z kina" Podczas wieczornego spaceru zauważyłem pierwsze skutki wprowadzenia zakazu handlu w święta. Pustki pod pozamykanymi "Biedronkami" natomiast zapełniły się klatki schodowe. Pod prawie każdą kilkunastoosobowe grupki młodych ludzi rozmawiających na najważniejsze tematy świata. Za parę lat znikną z klatek, bo będą zarabiać na życie jako lekarze, księża, bezrobotni, za kilkadziesiąt wrócą, z tym, że o wcześniejszych porach będą siadywać na ławkach i rozmawiać o tym, jaka hałaśliwa ta młodzież, która wieczorami przychodzi na klatki.

Jakoś nie wierzę, żeby w najbliższym czasie nasze władze pochłonięte budowaniem stadionów na "Euro", autostrad na "Euro" i zdobywaniem euro na "Euro" miały czas zająć się tymi młodymi ludźmi. Może więc dać im szansę zająć się sobą? Tylko żeby mieli gdzie, wprowadzić ustawowy obowiązek budowania przez samorządy jednej klatki schodowej rocznie. Nie całego bloku, na to nas nie stać. Jakby się takie klatki schodowe budowało w jednym miejscu, tworzyło się osiedla klatek, to łatwiej byłoby prowadzić działalność edukacyjną. Może powstawałyby klatki tematyczne? Na przykład folkowa, pod którą młodzieniec śpiewałby:
"Sandra moja, Sandra, opuść ojca, matkę,
Sandra moja, Sandra wyjdźże ty na klatkę".

Nie wiem, czy wyrosną na normalnych, ale na pewno na wrażliwych.