Być jak Alex Fergusson - co pokaże nowa fala menedżerów w ekstralidze?

Dla pomorska.pl

Jacek Gajewski
- To naturalna zmiana warty. Są byli zawodnicy z predyspozycjami, żeby prowadzić grupę osób. Muszą mieć jednak świadomość, że pewne rzeczy inaczej wyglądają z perspektywy motocykla, a inaczej z parkingu. Czasami najpierw lepiej trochę czasu obser wować bardziej doświadczonych w tej dziedzinie ludzi.

Toruński Unibax prowadzi Mirosław Kowalik, gorzowską Stal Piotr Paluch, w Zielonej Górze mamy jeszcze młodszego Rafała Dobruckiego, we Wrocławiu już trzeci sezon będzie rządził wychowanek toruńskiego klubu Piotr Baron, w Rzeszowie ta rola należy do Dariusza Śledzia. Z trenerskich weteranów ostali się w elicie jeszcze Marek Cieślak w Tarnowie (dodajmy, że zdecydowanie najlepiej zarabiający), Roman Jankowski w Lesznie oraz Stanisław Chomski w Gdańsku.

Osobną kategorią są menedżerowie, którzy nigdy nie siedzieli na motocyklu. Takich mamy tylko dwóch w tym sezonie: Jerzego Kancerza w Bydgoszczy i Jarosława Dymka w Częstochowie.

Jaka jest właściwie rola menedżera w meczu ligowym? Nie ma mowy o taktyce na torze, bo jeśli jakaś w żużlu istnieje, to decydują o niej zawodnicy, gdy zamknie się za nimi brama parkingu. Czasami trzeba rozwiązać dylemat, kiedy zastosować zmianę, ustawić pary przed meczem. I to tyle.

Menedżer na pewno jest w stanie wiele pomóc juniorom. W tej dziedzinie były zawodnik ma wielką przewagę. Tylko wieloletnia praktyka pozwala w takiej sytuacji zasugerować właściwe przełożenie, czy inną regulację silnika. Kowalik do dziś świetnie radzi sobie z motocyklem i zapewne pokonałby na torze niejednego młodzieżowca.

Czy jednak jest w stanie wpłynąć na skuteczniejszą jazdę bardziej doświadczonych zawodników? W tym wypadku najistotniejszy jest chyba autorytet. Dobry menedżer nie może pozwolić, żeby w drużynie rządzili weterani (choćby wstydliwe kłótnie podpatrywane przez TVP o podział miejsc w biegach nominowanych). Musi umieć uderzeniem pięści w stół zakończyć dyskusje, to do niego musi zawsze należeć ostateczna decyzja. Żużlowcy to krnąbrny naród i to nie jest wcale takie łatwe.

W tej dziedzinie za mistrza uchodził Jacek Gajewski, który potrafił narzucić zawodnikom swoją wolę. Za to w kwestii motywacji niezrównany jest Marek Cieślak. Tak przynajmniej twierdzą reprezentanci Polski, którzy trzy razy pod jego wodzą zdobywali Drużynowy Puchar Świata.
Manedżerów młodego pokolenia łączy wiele: zaczynali karierę już w epoce współczesnych technologii, szczyt ich osiągnięć sportowych przypada na lata 90, w większości są silnie związani emocjonalnie z miejscem pracy. Świetnie się znają, bo jeszcze niedawno często stawali obok siebie pod taśmą.

Za to różnią się charakterem. W większości mają skłonności dyplomatyczne, rzadko krytykują otwarcie zawodników, zwykle ich bronią. Na tym tle Kowalik wyraźnie się wyróżnia: niczego nie owija w bawełnę, mówi wprost o problemach, ale także o sposobach ich rozwiązania. To dość nowatorskie podejście w ekstralidze, ale niewykluczone, że przyniesie efekty.

Kowalik jest pierwszym byłym żużlowcem na tym stanowisku od czasu przejęcia klubu przez Romana Karkosika. Najpierw zespół prowadził Jacek Gajewski, potem klub zdecydował się na nieudany eksperyment z importowaniem Sławomira Kryjoma.

Kowalik ma dopiero wszystko przed sobą. Dotąd pracował głównie w Poznaniu, zaliczył także epizody w Gnieźnie i reprezentacji Polski. Powiedzmy sobie szczerze - bez spektakularnych sukcesów. To w Toruniu dopiero może potwierdzić swoje możliwości i talent do kierowania grupą żużlowych gwiazd.