Cnota nie popłaca!

     Rzecz dzieje się w państwie rzymskim w VI w.p.n.e. w okresie upadku moralnego i rozwiązłości obyczajów. Opowiada historię pięknej i wiernej żony rzymskiego patrycjusza, Lukrecji, która zgwałcona przez etruskiego księcia, popełnia samobójstwo nie mogąc znieść hańby. Orkiestra w bardzo małym składzie stanowi jedynie tło, jest zdecydowanie podporządkowana poetyckim tekstom, jednocześnie pozwala w pełni nacieszyć się pięknymi głosami solistów. A tych nie brakowało! Odmłodzony zespół Opery Krakowskiej usatysfakcjonował wszystkich aktorsko i wokalnie. Przebogata barwa głosu Magdaleny Barylak wespół ze słodkim, jasnym sopranem Katarzyny Oleś-Blacha (obie znane już bydgoskiej publiczności z "Toski" i "Cyrulika Sewilskiego") oraz z mezzosopranami: zmysłowym Alicji Węgorzewskiej i nasyconym energią Bożeny Zawiślak-Dolny, połączyły się we wspaniały kwartet o jednorodnej emisji i klarownym brzmieniu. Znakomici byli również panowie: Grzegorz Pazik baryton, Zbigniew Grygielski bas, Krzysztof Witkowski baryton i Mariusz Koluch tenor. Czuć tu wpływy wspaniałego polskiego śpiewaka Ryszarda Karczykowskiego, który jako profesor Akademii Muzycznej i kierownik artystyczny Opery w Krakowie, swoje doświadczenia wokalne zdobyte za granicą, obecnie z wielką pasją przekazuje młodemu pokoleniu. Ten poetycki, pastelowy spektakl z dużą liczbą ładnie, ze smakiem pokazanych scen lirycznych i erotycznych, był pełen uroku. Jednak przy całym szacunku dla kompozytora i wykonawców, w żadnym momencie mnie nie wzruszył ani nawet nie poruszył. Nie byłam chyba w tym odosobniona, bo podczas sceny śmierci Lukrecji, kiedy wszyscy jej bliscy stali obok i spokojnie czekali aż wbije sobie sztylet w serce, po czym upadnie martwa na kamienny katafalk, usłyszałam z rzędu obok tzw. teatralny szept: "no cóż, cnota nie popłaca!"