Aż 89 proc. jest zwolennikami naszego członkostwa w Unii Europejskiej. Jesteśmy w NATO. Trudno było sobie to wyobrazić, gdy przed ćwierć wiekiem pokazaliśmy rządzącym, iż ich czas już minął. Mimo to dziś społeczeństwo, które obaliło komunizm, nie wierzy w swój wpływ na rzeczywistość. Świadczy o tym m.in. rekordowo niska frekwencja w niedawnych eurowyborach. To jeden z wielu naszych, polskich paradoksów. Bo Polak, owszem potrafi, ale samodzielnie, w pojedynkę, no może z rodziną i przyjaciółmi. Chcemy sukcesu indywidualnego. I tych sukcesów mamy coraz więcej.
Stanęliśmy mocno na nogach. Na pewno jesteśmy w innym, zdecydowanie lepszym miejscu niż 25 lat temu. Nasz produkt krajowy brutto wzrósł w tym czasie prawie o półtora raza. W Europie nie udało się osiągnąć tego nikomu. Z 34. miejsca na liście największych gospodarek świata wywindowaliśmy się na miejsce 22. Jednocześnie jesteśmy w gronie europejskich krajów najbardziej rozwarstwionych majątkowo.
Jak powiedział jeden z socjologów, dzisiejsza Polska to taki "półraj". Bo z jednej strony znakomite wskaźniki, imponujące statystyki, "Złoty Wiek", duma z "najlepszych lat w historii Polski". A z drugiej - zapaść nauki, niewielka innowacyjność, marne perspektywy rówieśników III Rzeczpospolitej, "ludzie żyjący w nędzy i upodleniu", "rozkradanie państwa przez rządzące elity". Boli niechęć do poszukiwania prawdy o nas samych, podział na Polskę smoleńską i tę drugą, brak sporów nad najważniejszymi wyzwaniami XXI wieku, bo spierać się potrafimy tylko o brzozę.
Nie ma drogi do szczęścia - mówi mędrzec. Droga jest szczęściem. Mamy szczęście iść nią jako ludzie wolni (choć nie bez bagażu trosk). To nasz polski cud. Niech trwa.
