Daria Kabała

     Przez pierwszy rok w stolicy zajmowała się tylko studiami i korepetycjami w szkole językowej. Od początku była do Warszawy nastawiona na "nie". Postanowiła, że nie da się stłamsić, ale też nie będzie się specjalnie buntować. Chciała żyć po środku. Skupiła się na studiach i nie zauważała niczego poza nimi. Po trzech miesiącach przyjechała do Rypina na święta Bożego Narodzenia.
     - Wtedy zauważyłam, że wszystko w Warszawie pędzi, jest większe i szybsze niż w Bydgoszczy. Sama, niezauważalnie, stałam się trybem w tej maszynie i zaczęło mnie to męczyć. Już wiedziałam, że to miejsce do pracy, ale nie do życia. Ludzie biegną chodnikami, wszyscy są ponurzy, smutni, jak ktoś się do nich uśmiechnie, to jest podejrzane, szukają w tym drugiego dna. Ja biorę z tego miasta to, co jest mi potrzebne pracę, studia. I tyle - _mówi Daria.
     W pierwszych miesiącach drugiego roku studiów postanowiła coś zmienić. Wysłała maila do redakcji sportowej CANAL +:
     - _Po tygodniu od zgłoszenia pomyślałam sobie "nie to nie". Potem ktoś do mnie zadzwonił, a po dwóch dniach poszłam na rozmowę. I tak zostałam już w pracy. Okazało się, że nikogo nie poszukiwali, nie było ani miejsca, ani tym bardziej etatu. Ostatnie pytanie, jakie mi zadano, dotyczyło znajomości języków. Ponieważ studiowałam lingwistykę, z dwoma nie było u mnie źle. Dostałam do przetłumaczenia tekst z języka angielskiego.
     Dołączyła się do młodego teamu. Praca to przede wszystkim jej pasja. Od zawsze uwielbiała żużel, bo razem z rodzicami życie dzieliła między Rypin a Bydgoszcz. A tata ciągnął ją na żużlowy stadion. W Warszawie brakowało i zapachu, i huku maszyn. Udało się to odzyskać.
     Komu zawdzięcza swój sukces?
     - Mam szczęście do spotykania dobrych ludzi.