Dudę jest dziś w stanie pokonać tylko załamanie gospodarcze

Pozostało 5 miesięcy, zaczynamy więc odliczanie do wyborów prezydenckich. Bo chyba nie czeka nas już żadne poważne przetasowanie?

Wiele wskazuje na to, że główne podmioty po stronie opozycji pogodziły się ze spodziewanym rezultatem wyborów i zaczęły traktować te wybory jak w roku 2000, kiedy w większym stopniu stały się one zaczynem transformacji systemu partyjnego. Na to wskazuje mnogość kandydatów wśród opozycji, jak i polityczna jazda bez trzymanki w wykonaniu największej partii opozycyjnej. W czasie, w którym każde ugrupowanie powinno raczej manifestować swoją jedność, Platforma urządziła walkę o władzę wewnątrz partii. Oczywiście, w każdych wyborach jest pewna przestrzeń niepewności. Niepokój polityków budzi zwłaszcza grupa wyborców mieszkająca na mniej zurbanizowanych terenach. Doświadczenia rumuńskie i słowackie pokazują, że ten typ wyborcy może sprawić niekoniecznie miłą niespodziankę formacji politycznej, której udzielił poparcia w poprzedniej elekcji.

A co jeśli wielość kandydatów doprowadzi do drugiej tury? Wówczas również obecny prezydent jest faworytem?

Poparcie dla kandydata PiS (który w wielu sondażach ma notowania niemal identyczne jak jego partia) jest bardzo wysokie, więc – jeśli nie będzie frekwencyjnej niespodzianki – powinno mu ona zapewnić zwycięstwo w pierwszej turze. Druga tura byłaby bardzo ciekawa, ale tylko wówczas, gdyby zestaw uczestników był inny. W tej chwili nie widać żadnego kandydata, który w drugiej torze nie byłby utożsamiany z opozycją – niekoniecznie za sprawą przynależności partyjnej, ale poglądów i zaplecza. Gdyby do drugiej tury trafił kandydat odległy od opozycji, zapachniałoby niespodzianką. Musiałby to być kandydat na tyle mało wyrazisty, że byłby akceptowalny dla większości elektoratu liberalnego oraz na tyle odległy od opozycji, żeby część wyborców PiS zrezygnowała z udziału w drugiej turze, postrzegając obu kandydatów jako wystarczająco podobnych. Tymczasem w gronie kontrkandydatów Andrzej Dudy nie ma takiej osoby. Są tu ludzie albo poglądami bardzo zbliżeni do głównego nurtu opozycji, albo tak awangardowi w poglądach, że nie mający szans w starciu z Dudą. Można odnieść wrażenie, że dla kandydatów opozycji arytmetyka nie jest w tych wyborach najważniejsza, ale polityczna wygrana lub porażka.

Taką postacią z szerszym niż inni zapleczem nie jest bezpartyjny Szymon Hołownia?

Rzeczywistość polityczna nie jest definiowana przez legitymacje partyjne. Szymon Hołownia jest ściśle związany z przemysłem rozrywkowym, który w ogromniej większości kojarzony jest ze środowiskami liberalnymi. Katolicyzm, który podkreśla, już dawno przestał być ważnym argumentem dla wyborców. Mogliśmy tego doświadczyć w poprzednich wyborach – żaden z trzech najważniejszych kandydatów nie miał w tej sprawie wyrazistych i jednoznacznych poglądów na tę istotną dla Kościoła kwestię. Hołownia będzie atrakcyjny głównie dla liberalnego miejskiego wyborcy, co sondaże zresztą pokazują. Z tego powodu Hołownia jest absolutnie niefunkcjonalną kartą w drugiej turze. Nie wiadomo dlaczego mieszkaniec średniej wielkości miasta, który otrzymuje dziś redystrybucyjne świadczenia, miałby głosować na kogoś związanego z przemysłem rozrywkowym. Skojarzenia Hołowni z prezydentem Żełenskim są równie nietrafione jak skojarzenia Biedronia z Macronem. Największym przeciwnikiem Andrzeja Dudy byłoby załamanie gospodarcze, ale takie, które dotknie nie jednej, ale różnych grup interesu. Dopóki PiS utrzymuje dotychczasową stabilizację gospodarczą, sprawy pokroju prezesa Banasia to za mało, żeby zagrozić reelekcji.