Świętosław - w Świętosławiu znajduje się dwór eklektyczny z drugiej połowy XIX wieku. Przylegają do niego pozostałości parku krajobrazowego o powierzchni około 4,5 ha. Dwór został wpisany do rejestru zabytków woj. kujawsko-po­morskiego w 1980 roku. Wzniesiono go dla rodziny Chełmińskich. Jest to bu­dynek murowany z cegły z dekoracyjną elewacją. W elewacji frontowej znajdu­ją się dwa pozorne ryzality poprzedzo­ne tarasem. Mimo przekształceń, jakie dokonywały się w okresie powojennym zachowany został pierwotny układ pa­łacu. Wokół budynku rosną 100-letnie kasztanowce białe i jesiony wyniosłe (z artykułu Małgorzaty Marcinkowskiej w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)

Wielgie - we Wielgiem znajduje się pa­łac wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku dla Mariana Wierzbickiego wraz z przypałacowym parkiem kra­jobrazowym z drugiej połowy XIX w. Jest on wyjątkowym typem budowli stylistycznie nawiązującej do neore­nesansowej architektury pałacowo - willowej pochodzenia niemieckiego. Budynek jest murowany z cegły peł­nej i otynkowany. Posadowiony jest na sklepionych odcinkowo piwnicach. Bryła budowli jest mocno asymetrycz­na. Rzut budowli przypomina literę „L”, do której przylega od dołu prosto­kątny aneks - jest to skrzydło dobudo­wane przez późniejszego właściciela Jana Płoskiego na początku XX wieku. W 1867 roku majątek kupił Marian Wierzbicki, który zamieszkał tu wraz z rodziną. Po jego śmierci w 1882 roku dobrami w Wielgiem zarządzała żona - Kazimiera Wierzbicka. W 1905 roku majątek nabył Jan Płoski, właściciel pobliskiego Klonowa. Na publicznej licytacji w 1937 roku majątek Wielgie nabył Andrzej Jan Wilski, który był właścicielem pałacu do wybuchu II wojny światowej. Podczas jej trwania majątek w Wielgiem pozostawał pod zarządem niemieckich władz okupacyj­nych, a po zakończeniu wojny przejęty został przez Skarb Państwa. Utworzo­no tu Państwowe Gospodarstwo Rol­ne. W samym dworze umieszczono biura, a część pomieszczeń przezna­czono na mieszkania dla pracowników (z artykułu Magdaleny Rykaczewskiej w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)

Zbójno - Pałac w Zbójnie został wzniesio­ny z inicjatywy ówczesnego właściciela Antoniego Ignacego, Sumińskiego na po­czątku lat 50 XIX wieku, według projek­tu H. Marconiego. Po śmierci Antoniego właścicielem Zbójna został jego syn Artur Sumiński, który brał czynnie udział w po­wstaniu styczniowym. Na czele własnego oddziału stoczył kilka potyczek z woj­skami rosyjskimi w okolicach Skrwilna i został ranny w bitwie pod Rozwozinem. Po upadku powstania majątki ziemskie Artura Sumińskiego zostały skonfisko­wane przez władze carskie, a dobra Zbój­no zostały wystawione na licytację, którą wygrał Ludwik Jackowski. Odsprzedał on zaraz dobra Zofii z Piwnickich Trzciń­skiej, której pierwszym mężem był Anto­ni Sumiński. Ostatnim przedwojennym właścicielem Zbójna był Michał Dzierża­nowski. We wrześniu 1939 roku majątek przejęli Niemcy i w pałacu zorganizowali internat dla młodzieży junkierskiej, którą przesyłano z Niemiec na naukę. Po za­kończeniu wojny folwark Zbójno został rozparcelowany za zgodą Michała Dzier­żanowskiego, który tu powrócił i żył w pomieszczeniach piwnicznych pałacu do 1960 roku. Pałac został przeznaczony na potrzeby szkoły podstawowej, która po­wstała w 1945 roku. Pałac w Zbójnie jest zbudowany w stylu późnoklasycystycznym, murowa­ny z cegły i otynkowany. Jest monumen­talną, zwartą architektonicznie budowlą o ściśle symetrycznej kompozycji bryły, a także elewacji. Jest on piętrowy, podpiw­niczony, wzniesiony na rzucie wydłużo­nego na linii wschód-zachód prostoką­ta, z niewielkimi aneksami i ryzalitami. Elewacją frontową pałac zwrócony jest na południe, ku drodze. Bryła budowli jest lekko zróżnicowana wysokością wy­dłużonego korpusu, do którego z obu stron przylegają poprzecznie nieco niż­sze skrzydła, tworzące w obu elewacjach skrajne ryzality: od frontu płaskie, zwień­czone trójkątnymi szczytami, od strony północnej mocno wysunięte i zarysowa­ne półkoliście (z artykułu Szymona Wiśniewskiego)

Pałac w Zbójnie