Jak zawiązać krawat krok po kroku. Instrukcja wiązania

Pierwsze ozdoby, które uznaje się za przypominające krawaty odnaleziono w grobowcu chińskiego cesarza Qin Shi Huanga. Zawiązane wokół szyi chusty nosili również rzymscy żołnierze. Były też elementem odznaczającym chorwackich oficerów, których z czasem zaczęto nazywać "królewskimi krawatami". Krawaty tak spodobały się władcy XVII-wiecznej Francji, że wprowadził tę modę na swój dwór. Następnie opanowały Anglię i resztę Europy.

Pierwowzór tych dzisiejszych pojawił się w XX wieku. Jednak były od współczesnych znacznie krótsze, co wynikało z tego, że mężczyźni nosili wówczas spodnie na wysokości talii. W momencie, gdy spodnie znalazły się na biodrach, krawaty wydłużono.

Dzisiaj standardowa długość krawata wynosi 140 centymetrów, a jego szerokość od siedmiu do dziewięciu. Zdarzają się jednak krawaty węższe, szersze, jak i dłuższe oraz krótsze.

Sposobów na zawiązanie krawata jest wiele. Najważniejszą zasadą jest pamiętanie o tym, że każdy węzeł ma dołek, czyli dziurkę, która znajduje się pod nim.

Do najpopularniejszych węzłów należą:

• four in hand pojedynczy
• four in hand podwójny
• półwindsorski
• windsorski
• skrzyżowany
• klasyczny amerykański
• free american
• diagonalny

Jego nazwa pochodzi prawdopodobnie od liczby ruchów, które wykonujemy podczas jego zawiązywania. Aby zawiązać węzeł four in hand najpierw przekładamy szerszą końcówkę krawata dookoła węższej. Przekładamy szerszą z przodu wiązania, a szeroki koniec przekładamy pod całym węzłem i wyprowadzamy go pod brodą. Wsuwamy w powstałą pętelkę, modelujemy i gotowe.

Jest to węzeł bardziej formalny, a jego nazwa pochodzi od rodziny królewskiej panującej w Anglii. Aby zawiązać półwindsora najpierw krzyżujemy końcówki, szerszą wkładamy w wiązanie od góry pod brodą, wyciągamy ją z dołu i naciągamy (jeżeli powtórzycie tę czynność raz jeszcze, powstanie węzeł widsorski). Następnie przekładamy szeroką końcówkę z przodu od spodu, wyciągamy pod szyją i wkładamy w powstałą pętelkę. Wystarczy już tylko rozciągnąć górne rogi i gotowe.

Nadaje się tylko do wąskich krawatów i szerokich kołnierzyków. Węzeł ten dobrze tuszuje też grubszą szyję. Aby go zawiązać należy przełożyć szeroki koniec pod tylną poprzeczką (dzięki temu przednia zacznie przypominać krążek). Przytrzymaj wąski koniec, podsuń węzeł do kołnierzyka, jednak zanim zrobisz to do końca, ułóż wiązanie skrzyżowane.

Węzeł ten ma kilka nazw, m.in. Pratta, Shelby, odwrócony półwindsorski. Aby zawiązać węzeł klasyczny amerykański, trzeba pamiętać, że szew musi być na zewnątrz.

• zakładasz krawat wokół szyi,
• jedną ręką przytrzymaj wąski koniec, drugą odwróć szerszy, aby miał szew do wewnątrz,
• Przekładasz go górą,
• wyciągasz pod spodem nad krótszym końcem,
• pod spodem poprzeczki i przez powstałą pętelkę.

Zawiązanie takiego węzła nie jest trudne. Zaczynamy od założenia krawata na szyję. Należy przytrzymać wąski koniec, a szeroki odwrócić szwem do góry. Następnie skrzyżować go pod wąskim. Szeroki koniec prowadzimy do góry, przekładamy przez pętelkę i przeciągamy w prawo do dołu. Mocno trzymamy, a szeroki koniec przekładamy nad połową węzła od prawej strony na lewą i przeciągamy przez pętelkę od dołu do góry. Szeroki koniec należy wetknąć od góry w pętelkę ostatniego wiązania i przeciągnąć do dołu. Na zakończenie wąski koniec przytrzymujemy i przesuwamy węzeł w stronę kołnierzyka.

Aby zawiązać ten węzeł potrzebne są jasne tkaniny z mieszanki kaszmiru z jedwabiem. Dobrze sprawdzą się również błyszczące ciemniejsze materiały.

• przełóż krawat przez szyję,
• szerszy koniec przełóż pod węższym i powtórz tę czynność,
• przełóż pod węższym, nad poprzeczką i pod nią,
• pomóż sobie trzymając poprzeczkę,
• przełóż szerszy koniec przez pętelkę i wyrównaj.

Krawat kojarzy się przede wszystkim z pracą i oficjalnymi uroczystościami. Mężczyźni mogą od niego odpocząć 2 czerwca, kiedy to w Polsce obchodzony jest Dzień bez Krawata. Jest to nieformalne święto, które wyprawia się wielu firmach.

Do ciekawostek dotyczących krawata należy też jego pierwsza nazwa. W Polsce w latach 70. XX wieku nazywano go zwisem męskim ozdobnym. Nazwę wymyślono, aby pielęgnować język ojczysty, do którego nie chciano wprowadzać słów obcobrzmiących.