"Nie ożenił się, bo pewnie dziwak jest z niego. A może chory jakiś albo pije", "Nie wyszła za mąż, bo żaden jej się nie podobał, minęły lata, to teraz jest sama za karę". Niejednokrotnie takie epitety słyszeli kawalerowie i panny, gdy pierwszą młodość mieli za sobą, a jeszcze nie stanęli na ślubnym kobiercu.
Lata temu bycie panną lub kawalerem przez całe życie przynosiły ujmę rodzinie, w której samotna osoba się znajdowała. Jeśli nie wstyd, to na pewno powodem do dumy staropanieństwo nie było.
Jest grono osób, które są same i chciałyby mieć partnera, ale do tej pory nie znalazły swojej drugiej połówki.
Rzesze jest jednak takich, które żyją w pojedynkę, bo tak im najlepiej. Wolą życie szczęśliwego singla niż nieszczęśliwej połówki feralnego związku. Są zaradni, przebojowi, pomysłowi, samodzielni, bez zależności i zobowiązań.
Dlaczego wybrali taki styl życia?
- Dużo pracuję. Czasem w biurze przesiaduję po 12 godzin dziennie. Standard, że dziesięć. W weekendy mam spotkania biznesowe, szkolenia firmowe, robię zaoczne studia. Mam 36 lat i nie mam czasu na założenie rodziny - pisze jedna z internautek. - Nie uważam się jednak za kogoś gorszego niż małżeństwa mające dzieci. Miałam paru facetów, ale te związki nie przetrwały próby czasu. Ja tam nie narzekam. Jestem sama, ale nie samotna. Kiedy zdarza się, że weekend mam wolny, spotykam się ze znajomymi na mieście, odwiedzam rodziców.
Inna: - Długo szukałam swojego ideału. Na próżno. Może jestem zbyt wymagająca, ale swoich kryteriów wobec wymarzonego partnera nie zmienię. Randkuję czasami z facetami, ale nie będę udawała, że jest fajnie, gdy nie podoba mi się coś w danym kandydacie. Wiadomo, sama też mam wady, ale dobrze mi z nimi. Z moją samotnością też.
- Jestem zbyt niezależny i autonomiczny, żeby dzielić życie z drugą osobą - opisuje siebie kolejny internauta. - Chcę robić to, na co mam ochotę, nie dam się nikomu ujarzmić, chodzę swoimi ścieżkami. Pracuję w wojsku. Która kobieta zgodziłaby się wyjść za gościa, który dziś jest tu, a jutro dostaje rozkaz, że za miesiąc ma się wyprowadzić do jednostki położonej kilkaset kilometrów stąd? A mnie takie niespodziewane zmiany miejsc bardzo się podobają. Koleżanki - owszem, narzeczona - niewykluczone, ale żona - o nie, dziękuję.
Taka osoba decyduje się na życie singla ze wszystkimi możliwymi konsekwencjami, też występującym czasami uczuciem pustki. Nie poddaje się stereotypom. Nie martwi się, że latka lecą, a rówieśnicy już dawno wzięli ślub i mają dzieci.
Jedni są samotni, bo wyżej niż rodzinę, stawiają np. pracę i karierę. Inni są pannami czy kawalerami, ponieważ boją się, że się zawiodą. Wybierają więc to, co mniej boli. Nie doświadczą zawodu miłosnego, bo nie dopuszczą do tego, by w ogóle się zakochać. Nie będą nieszczęśliwi i nie dojdzie do rozwodu, bo nigdy nie staną na ślubnym kobiercu.
Życie singla pozwala na improwizację. Nie trzeba w wolną niedzielę wstawać o 9. Można wylegiwać się do południa albo i popołudnia. Łóżko cały dzień może być niepościelone. Nie trzeba gotować obiadu dla całej rodziny lub jechać na herbatkę do teściów. Można nic nie robić albo robić wszystko, na co się ma ochotę. Wieczorem można wyjść i nikomu nie trzeba się tłumaczyć, gdzie, po co i kiedy się wróci.
Czytaj e-wydanie »
