Karać za klapsa?

1. Poglądy o dewastującym wpływie kar cielesnych są pokłosiem tego, że znakomita większość postępowych psychologów poddaje się politycznej poprawności, natomiast nie ma pojęcia o rzetelnej metodologii badawczej i badaniach, które (rzekomo) popierają ich argumenty. A więc, niestety, są ignorantami, bo nie zdają sobie sprawy, że ich nauka wcale nie uzasadnia tych poglądów. Co zresztą znalazło potwierdzenie w stanowisku Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które nie zabroniło rodzicom klapsów (paru odważnych w towarzystwie naukowym - jestem pod wrażeniem). Po pierwsze - “postępowcy” powołują się na badania retrospektywne (bo innych praktycznie nie ma), a te z natury rzeczy nie mogą dowodzić związków przyczynowo-skutkowych w sposób pewny. Przecież jest oczywiste, że jeśli weźmiemy grupę psychopatów i spytamy - “Byłeś bity?” - to otrzymamy odpowiedź “Tak” częściej niż w kontroli. Tylko czego to dowodzi? Szkodliwości klapsa (albo i rózgi…) jako takich? Na pewno nie. Co więcej - owi “eksperci” całkowicie ignorują fakt istnienia badań, które zdecydowanie nie potwierdziły negatywnego wpływu umiarkowanego karcenia fizycznego. Oczywiście wszystko to dotyczy “lania” a nie katowania.

2. Jest oczywiste, że normalny rodzic kocha swoje dziecko. Skoro kocha, to nie chce zadawać mu bólu, tylko chce, by było szczęśliwe i uśmiechnięte. Jest też więc dla mnie oczywiste, że tacy rodzice po lanie sięgają rzadko i nie przekroczą w nim umiaru. Raz na pół roku? Na rok? Na miesiąc? Na pewno nie częściej. Ale są sytuacje, gdy trzeba dać dziecku bardzo klarowny sygnał, że pewne zachowanie jest niedopuszczalne. Zaróżowiony tyłek moim zdaniem nie przekracza tej granicy i jest takim komunikatem - i nie chcę wnikać w szczegóły techniczne. Ręka czy witka, przez spodnie czy na gółkę… Może to bardziej kwestia pewnej tradycji w rodzinie, stosunków rodzic-dziecko, zażyłości itp. Jeśli tylko nie odbywa się to w sposób upokarzający, w obecności innych osób, niebezpieczny, “zerotyzowany” czy poprzedzony wściekłym rykiem rodzica, to uważam że mieści się w normie i nie zamierzam nikomu mówić, jak ma żyć i chować dziecko. Natomiast pręgi po kablu to już nie lanie, tylko katowanie i tu każdy się zgodzi.

3. Jedna “ekspertka” pisze w kobiecym piśmie, że bicie na gorąco jest niebezpieczne, a na zimno - nieludzkie. No to już największa bzdura. Przecież tylko człowiek jest zdolny do moralnej refleksji po fakcie i tylko człowiek może odwlec karę aż ochłonie, by nie zrobić dziecku krzywdy. Tygrysica gdy karci swoje młode, może mocno pokaleczyć im uszy zębami. Człowiek na szczęście może powstrzymać się od tego i najpierw ochłonąć i przemyśleć. Ale całkowicie rezygnować z kary cielesnej, to zaprzeczać naszej “zwierzęcej” cząstce i najprostszemu ciągowi przyczynowo-skutkowemu. Zrobiłeś coś bardzo złego - boli!; czysty behawioryzm. Ale behawioryzm znakomicie działa! Zamiast tego mamy ciąg - “Zrobileś źle - zasmuciłeś mamusię - przecież kochasz mamusię - ale ona i tak ci wybaczy więc w sumie spoko, rozejdzie się - no dobra, masz szlaban na komputer i nie dostaniesz deseru”. Ciekawe, które podejście rodzi więcej psychopatów?

4. Lanie rodzi agresję… Prawda, ale tylko, gdy postrzegane jest jako niesprawidliwe, związane z potwornym lękiem, upokorzeniem i niewypowiedzianym bólem. Ale nawet dosyć surowe LANIE (NIE KATOWANIE!), wymierzone bez gniewu, po spokojnej rozmowie, przez kochającego i zasmuconego rodzica nie rodzi agresji. Natomiast boli i uczy, że trzeba się tak zachowywać, żeby lania nie dostawać. Jeśli kończy się przytuleniem, pomasowaniem tyłka, wycałowaniem, wybaczeniem i jest sprawiedliwe - nie rodzi też ani gniewu, anie nienawiści, ani agresji. Natomiast jest pewnym wstrząsem, otrzeźwieniem i przywołaniem do porządku. Szybkim, prostym i skutecznym. Daje też poczucie ulgi i całkowicie oczyszcza wrażliwe (niekiedy bardzo) sumienie dziecka, które odzyskuje wewnętrzny spokój po otrzymaniu kary. Tak przynajmniej było ze mną w moim dzieciństwie. Może ktoś ma inne doświadczenia. Ale jeśli tak, to niech z łaski swojej wnioski zachowa dla swoich dzieci, a nie moich.

4. Spytajcie dzieciaka, czy woli szlaban na komputer na miesiąc, czy lanie. Głowę dam, że pewnie połowa będzie wolała lanie. Ale “eksperci” namawiają mnie, żebym zamiast zastosować prostą choć dotkliwą karę dał karę bardziej dotkliwą i rozciągniętą w czasie? To jest dopiero perwersja!

5. Wychowanie to proces niełatwy. Niektórzy promują metodę naturalnych konsekwencji jako najskuteczniejszą. Czytam np., że “grałeś w grę zamiast odrabiać lekcje - nie wyjdziesz na dwór”, “wylałeś wodę - weź szmatkę”, “wyrzuciłeś piłkę - nie masz piłki”. Myślę, że to może być niekiedy skuteczne, ale przyjrzyjmy się na spokojnie przykładom:
a) “Nie wyjdziesz teraz na dwór, tylko bedziesz się uczył / uczyła, bo miałeś/aś to zrobić wcześniej”. No fajnie - czyli złamałeś prawo zastępując obowiązek przyjemnością, ale w sumie i tak odrobisz lekcje. Gdzie tu ta konsekwencja? Przecież to jest uczenie braku konsekwencji! No chyba, że szlaban będzie na parę dni!. Fakt, musisz zrobić lekcje. I tak byś musiał. Ale co sobie pograłeś w piłkę, to pograłeś i jest fajnie.
“Wylałeś mleko na dywan - wytrzyj!”. Bardzo ładnie, ale to, że zniszczył się dywan, który kosztuje 2000 zł to co? Gdzie tu jest konsekwencja? Wytarcie to tylko doraźne naprawienie szkody. Nie jestem wierzący, ale wytarcie szmatką to biblijne naprawienie krzywdy - i to nieudolne, bo przecież dziecka nawet nastoletniego nie stać na naprawienie krzywdy w pełnym wymiarze. Ale jest jeszcze kwestia kary… (Żeby była jasność - jeśli wylanie było “wypadkiem z głupoty”, to w takiej sytuacji karą może być słowna bura, czy postawienie do kąta, ale taka symboliczna kara powinna wg mnie być).
c) “Grałeś w piłkę w domu choć wiesz, że nie wolno - stłukłeś szybę w oknie.” Naturalną konsekwencją byłoby pozostawić dziecku pokój na zimę bez szyby, żeby się dotleniło. Czy ktoś to akceptuje? Ja na pewno nie. A może zaakceptujemy zasłonięcie dziury szmatką i życie w chlewie? A może naturalną konsekwencją będzie odkupienie szyby przez 10-latka, który nie zarabia? No przecież to absurdy! I znowu - żeby było jasne - nie namawiam do lania za takie przewienienia, zwł. gdy dziecka przeprasza, jest skruszone i obiecuje, że nie zrobi tego więcej. Ale zmierzam do tego, że metoda naturalnych konsekwencji bardzo często zawodzi albo nie wystarcza. Trzeba ją stosować, ale nie jest remedium.

6. “Bicie to naruszenie godności i praw człowieka.”
No to już argument z grubej rury. Pomijam fakt, że te prawa to efekt społecznej umowy a nie żadne prawa obiektywne. W społeczeństwach islamskich nie ma takich praw, w naszym społeczeństwie też nie było jeszcze 2 pokolenia temu.

Gdy słyszę, że skin atakuje policjanta, to skłonny jestem odebrać mu jego przyrodzone prawa. Może gdyby istniała kara chłosty, to by się bał i nie zrobiłby tego? Ale takiej kary nie ma. Co najwyżej trafi do pierdla i co? Będzie się cieszył wysokim poważaniem w swoim środowisku.

7. Hitler i Stalin byli bici.
Jezus Chrystus też był bity, św. Franciszek i Jan Paweł II też.

8. “To sprzeczne z konstytucją!”. Prawda, ale prawo bywa głupie, a człowiek nie powienien ślepo go słuchać, gdy prowadzi do absurdu. Chcę zwrócić uwagę, że gdy za karę zabieramy dziecku iPoda, to naruszamy podstawowe prawo społeczne - prawo własności. Bo przecież iPoda dziecko dostało w prezencie, a zatem jest on już zgodnie z kodeksami jego własnością. A zatem uczymy dziecko, że można zabrać drugiemu. Podoba się komuś taka interpretacja? Przecież to to samo, co ze stwierdzeniem o laniu. A jak przytrzymujemy dziecko, bo akurat ma ochotę wejść w ogień, to też naruszamy jego prawa, ograniczając jego wolność ruchu. Dając szlaban na wyjście na podwórko robimy to samo, bo prawo wyłącznie sądom zezwala ograniczać wolność drugiego człowieka, a dziecko to przecież obywatel. I co? Chcemy, żeby nam gadające głowy tak interpretowały prawo? Zgadzamy się na to? Ja się nie zgadzam. Mam zamiar naruszyć wszystkie te paragrafy, jeśli uznam, że to dla dobra mojego dziecka. I nie obchodzi mnie prawo, opinia ekspertów, super niani i Pana Premiera. Może trzeba mnie zamknąć?

9. “Dziecko po wywiadówce dostaje w skórę”.
To jest problem. Jeśli ojciec zamiast usiąść z dzieckiem do nauki siada z piwkiem przed telewizorem w poczuciu spełnionego obowiązku, to to jest lamerstwo, a nie rodzicielstwo. Uważam, że nie powinno się dawać lania za słabe wyniki, zapyskowanie czy zniszczenie rabatki w ogródku. Ale lanie usprawiedliwione jest w przypadku jawnego “buntu na pokładzie”, gdy racja rodzica jest oczywista a dziecko prezentuje postawę “nie bo nie”. Może też być uzasadnione w przypadku poważnych przewienień (wagary w szkole, to tak jak nie pójście do pracy; lanie może więc być usprawiedliwione, bo będzie dla dziecka wstrząsem i sygnałem - wolę, żebyś dostał uczciwą gałę, ale nie toleruję leserstwa). Oczywiście jeśli dzieciak płacze, obiecuje poprawę i przeprasza, może można od lania odstąpić. Ale musi rozumieć, że naruszył PRAWO i mógłby zostać surowo ukarany. Jednak kochamy go, nie chcemy zadawać mu bólu i dajemy mu szansę poprawy - ale tylko RAZ! Drugich wagarów nie może być, bo jak się trafią, to witka będzie w robocie!

10. Słyszymy już teraz od postępowych ekspertów, że fizyczne ANI NAWET PSYCHICZNE (!!!) karcenie nie są metodami wychowawczymi. Dziwne, jakoś przez dziesiątki wieków nikt nie miał wątpliwości, że są. Dla osób wierzących sugeruję zajrzeć do Biblii i nie odwracać kota ogonem ckliwościami. Bo Biblia jasno mówi, jak należy chować syna. Namawia do RÓZGI, a dawni katoliccy moraliści dopowiadają, by koniecznie na goły posterior, “choćby przed pacierzem”. Ja nie jestem religijny, więc na codzień wystarczy mi ręka - fuksiarz z mojego dzieciaka… O córkach Biblia nie wspomina, bo w hierarchii ważności były w tamtych czasach zaraz za wielbłądem.

I tytułem podsumowania - nie jestem orędownikiem kar cielesnych. Uważam jednak, że mają one swoje miejsce w wychowaniu - choć powinno być to miejsce marginalne. I sprzeciwiam się bombardowaniu społeczeństwa obrazami skatowanych dzieci, bo lanie a katowanie to dla mnie dwie różne rzeczy. Jednak dla zdrowia psychicznego dziecka ważne jest, by czuło silną rękę rodzica. Rękę, która kocha, karmi, ale potrafi skarcić i dać klapsa. To daje dziecku poczucie bezpieczeństwa, także poczucie, że jest kimś dla rodziców ważnym i ocenianym przez nich. Gdyby nie było ważne, nie dawaliby mu tego nieszczęsnego klapa w tyłek, bo po cóż mieliby to robić. Oczywiście można wychować dobrze dziecko bez klapsa, ale jest to bardzo trudne. Ale ja nie zgadzam się na wychowanie, które ma być ciągłym procesem wysublimowanej psychoanalizy, do której większość ludzi nie jest zdolna. Chcę wychowania, które da dziecku spójny i prosty obraz świata. Jeśli droga do sukcesu wiedzie przez lanie - trudno. Byle umiarkowane i bezpieczne dla dziecka. I naprawdę rzadko - bo tylko wtedy lanie będzie działało.

Ja po prostu nie zgadzam się, by ktoś mówił mi, jak mam żyć i wychowywać moje dzieci. Państwo ma interweniować wtedy, gdy będzie im groziło niebezpieczeństwo. A ja, jako obywatel, muszę mieć świadomość, że jeśli przegnę pałę - będzie mnie oceniał sąd. Zakaz klapsów uderzy jednak w zwykłych obywateli - w rodzinach, gdzie dzieci się krzywdzi, nie zmieni kompletnie nic. Dlatego protestuję przeciwko zajmowaniu się głupotami. Zamiast tego budujmy system, w którym nauczyciel na wf-ie zainteresuje się, dlaczego dziecko ma pręgi na łydkach albo wstydzi się przebierać, a lekarz / policjant będą mieli na ścianie jasne procedury, gdzie się wtedy zwrócić i jakie skuteczne kroki podjąć. Wtedy będzie mniej krzywdzonych i nieszczęśliwych dzieci. Nie osiągniemy tego zakazem klapsów.

Problem jest szerszy -najbardziej groźna jest obłędna liberalna ideologia pozwalająca wtrącać się w najbardziej indywidualne, sprawy rodzinne w których państwo na wzór państwa faszystowskiego wtrąca się do życia rodziny. Wychowanie potomstwa od tysiącleci należało do matki i ojca i model ten sprawdził się -ludzkość nie wyginęła, a nawet rozwinęła się, wyodrębniła ze świata zwierzęcego i zdominowała ziemię. Wszelkie próby zastąpienia tego modelu prowadziły przeważnie do patologii i zbrodni.( vide - faszystowskie Niemcy , pionierzy w sovieckiej Rosji , obozy w Korei Płn. , młodzież samobójcza w krajach islamskich, a nawet sekty w krajach Europy i USA a póżniej i naszym kraju.)
Oczywiście biorę tu pod uwagę statystyczną rodzinę tzn pozbawioną patologii proszę więc nie przytaczać sytuacji patologicznych któe oczywiście istnieją którym trzeba się zdecydowanie sprzeciwiać ale które stanowią Margines życia społeczęństwa.
Podsumowując - ręce precz od tyłka dziecka? - być może ale na pewno - precz od rodziny.