Kioski Ruchu z PRL-u - tak wyglądały. „Za komuny” można tu było kupić wszystko

Niebieskie, zielone, żółte lub brązowe, wykonane z drewna lub blachy. W czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej Kioski Ruchu cieszyły się niezwykłą popularnością. Stały w miastach niemal na każdym rogu. Ich historia sięga grudnia 1918 roku, kiedy to księgarze Jan Gebethner i Jakub Mortkowicz powołali Polskie Towarzystwo Księgarni Kolejowych RUCH. Pierwszy kiosk został otwarty w styczniu 1919 na peronie Dworca Głównego (Wiedeńskiego) w Warszawie. W latach 30. była to już ogólnopolska sieć posiadająca 700 punktów sprzedaży, specjalizującą się w kolportażu prasy. Po wojnie została przekształcona w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą „Prasa-Książka-Ruch”. W drugiej połowie XX wieku kioski przeżywały swój największą świetność. W latach 90. i na przełomie XX i XXI wieku nastąpiły kolejne przekształcenia własnościowe.

Kioski były małe, ciasne, bez toalety. Osoby w okienku latem narzekały na duchotę, a zimą musiały dogrzewać je farelkami. W latach 70., 80. i 90. przed kioskami Ruchu ustawiały się długie kolejki. W odróżnieniu od sklepów i ich pustych półek, w ‘Ruchu” można było kupić niemal wszystko:

• prasę,
• tytoń,
• zapałki,
• rajstopy,
• lalki,
• maskotki,
• kolorowanki,
• mydło,
• proszki do prania,
• pastę do zębów,
• farby do włosów,
• żyletki,
• płyny po goleniu,
• krzyżówki,
• długopisy,
• szampony,
• kremy Nivea,
• wodę toaletową,
• grzebienie,
• pocztówki,
• akcesoria biurowe.

Obecnie Ruch S. A. należy do struktur Orlenu. W polskich miastach niewiele kiosków zachowało swoją oryginalność. Albo przekształciły się w nowoczesne punkty sprzedaży detalicznej, albo całkowicie zniknęły z krajobrazu. Dziś można w nich nabyć przede wszystkim prasę oraz artykuły przemysłowe (w tym środki czystości, maszynki do golenia, papierosy, akcesoria biurowe, niewielkie zabawki, doładowania do telefonów komórkowych), tanie książki, napoje (zimne i niekiedy ciepłe) oraz słodycze.