Kto podskoczy Azji Tuchajbejowiczowi (komentuje Adam Willma)

Kiedy byłem mały, nie było jeszcze żadnych internetów (za to krzewił się internacjonalizm), więc dostęp do mądrości tego świata był mocno limitowany. Patent na mądrość dzierżyli starsi i doświadczeni. Czegoś tam się człowiek od nich dowiedział, a reszty musiał się domyślić. Gdy nadszedł czas dojrzewania, zapytałem więc starszego kuzyna czy dziewczynki, tak jak chłopcy, lubią „te sprawy”. Kuzyn skwitował fachowo, że i owszem, lubią, ale trzeba przy nich trochę poskakać. Przez wiele miesięcy zachodziłem w głowę o co chodzi z tym skakaniem. No i do dziś skojarzenie ze skakaniem mnie prześladuje.

Wiedza dzieci przedinternetowych brała się w dużej mierze z obserwacji. Na przykład zwierząt. Któregoś dnia na podwórzu obserwowałem jak wiejski burek zaleca się do suczki. I trzeba przyznać, że był ten Reks bardzo czuły i delikatny dla swojej wybranki. Ale ona traktowała Reksa oschle, a w końcu pokazała mu zębami miejsce w szeregu. W pewnym momencie przez dziurę w płocie wparował drugi pies – taki kawał zbója z bliznami na grzbiecie. Suczka w mgnieniu oka straciła dla niego głowę i nie tylko głowę. W jednej chwili pojąłem o co chodzi z tym łobuzem, który – według dorosłych - kocha najbardziej.

Nie wiem jak się sprawy mają z miłością łobuzów, ale na pewno jest coś na rzeczy w tym respekcie, jaki prawdziwy łobuz wokół sobie roztacza. Z tego powodu jestem pod wrażeniem, gdy widzę pana Banasia. Bo jest pan Banaś jak Azja Tuchajbejowicz - białogłowa pozbawiła go oka, wróg przypalał żywym ogniem, ciąży na nim wyrok śmierci, ale co tam! Azja twardy, nie okaże strachu, nawet w sali tortur na Nowogrodzkiej nie piśnie. Łał... No, niby wiadomo, że czarny charakter, niby dobro powinno zwyciężyć, a jednak czarny rycerz podbija serce publiki. Wreszcie Adam Glapiński zyskał odpowiedniego partnera. Takich dwóch mogłoby ruszyć na podbój świata. Teraz tylko wiaderko popkornu i przed nami prawdziwy spektakl. Ha! I który piesek podskoczy Banasiowi?