Znane jest wykorzystanie rzepaku dla celów: spożywczych, wędkarskich, rolniczych, paliwowych i chemicznych. Dużo mniej na potrzeby lecznicze. O tym właśnie traktuje niniejszy artykuł. Sam korzeń rośliny stanowi cenny surowiec zielarski. Gromadzi on bowiem sole mineralne i witaminę C. Medycyna ludowa uznaje go za dość skuteczny afrodyzjak. Zalecana jest konsumpcja w postaci surowej, poprzedzona konsultacją lekarską.
Cenniejsze walory prezentuje nierafinowany olej tłoczony na zimno. Wyrób zawiera: witaminy: A, E, D3 i K, kwas oleinowy, linolowy (omega-6), linolenowy (omega-3). Składnikiem szerokiego asortymentu preparatów medycznych wytwarzanych przez przemysł farmaceutyczny jest sam olej rzepakowy.
Przeciwdziała on bowiem cukrzycy, zaparciom, niektórym typom nowotworów, łuszczycy i chorobom układu krążenia głównie miażdżycy, wpływa na jakość tkanki skórnej, zmniejsza prawdopodobieństwo choroby mięśnia sercowego, stabilizuje ciśnienie tętnicze krwi, stymuluje prawidłowe funkcjonowanie układu krwionośnego i optymalną pracę nerek, reguluje przemianę materii, wspomaga układ rozrodczy, działa przeciwalergicznie, przeciwzapalnie, moczopędnie i wykrztuśnie, łagodzi objawy chorobowe zapalenia stawów.
Kujawsko-Pomorską Strefę AGRO znajdziesz także na Facebooku - dołącz do nas!
Z uwagi na znaczną powierzchnię upraw, rzepak jako roślina miododajna ma bardzo duże znaczenie dla pożytków pszczelarskich. Wg rozbieżnych opinii naukowców, optymalne zapylenie 1 ha rzepakowej plantacji wymaga znojnej pracy (tzw. oblotu) 40-60 tys. pszczół.
Spośród wszystkich gatunków miodów, miód rzepakowy zawiera największą ilość glukozy i aminokwasów, ponadto: fruktozę, olejki eteryczne, enzymy, żelazo, magnez, acetylocholiny, garbniki, biopierwiastki, kwas nikotynowy, cholinę, kumarynę, saponinę, witaminy B, C i K, potas, flawonoidy, związki goryczowe.
Ów wytwór pszczelego trudu: wzmacnia serce i siłę jego rozkurczu polepszając dotlenienie, obniża i normalizuje ciśnienie tętnicze krwi, poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w składniki odżywcze i tlen, usuwa nadmiar wody z tkanek zmniejszając obrzęki, regeneruje organizm osłabiony wysiłkiem psychicznym i fizycznym, zapobiega miażdżycy, wspomaga wątrobę w odtruwaniu organizmu i przemianie tłuszczów, usprawnia pracę pęcherzyka żółciowego, działa antyseptycznie, przydatny w leczeniu infekcji gardła, nosa i oskrzeli, łagodzi kaszel, ma umiarkowane właściwości antybiotyczne, stosowany pomocniczo przy chorobach infekcyjnych i zapalnych nerek pęcherza i cewki moczowej, zmniejsza odczyn zapalny towarzyszący wrzodom żołądka i dwunastnicy, stymuluje układ odpornościowy, pomaga w razie mdłości, zgagi i wzdęć, przyśpiesza gojenie ran nadżerek i wrzodowych, wykazuje działanie ściągające i przyśpieszające gojenie, ziarninowanie oraz bliznowanie ran otwartych, usuwa z rany tkankę martwiczą i ropne wysięki chroniąc przed zakażeniem, zapobiega tworzeniu pęcherzy pooparzeniowych jeśli miód szybko trafi na skórę (nie należy przykładać bezpośrednio do otwartej rany.
Stosujmy więc rzepak. Oczywiście roztropnie.
