Ludwik Bouchard - mistrz z ul. Gęsiej

Pejzaż z trzema świerkami - jeden z bardziej znanych obrazów L. Boucharda
(fot. Repr. z katalogu MZKiD)

Prowincjonalny Włocławek XIX wieku, jak i inne tej skali miasta, nie miał wykształconego środowiska artystycznego.

Dopiero w drugiej dekadzie następnego stulecia zaczęło się ono kształtować, zostając do tego czasu amatorskim hobby miejscowej inteligencji - tak pisze Piotr Nowakowski we wstępie do katalogu wystawy malarstwa i rysunku Ludwika Boucharda, otwartej w 1994 r. w Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku.

Kim był Ludwik Bouchard? Urodził się w 1828 r. w Warszawie. Pochodził z francuskiej rodziny. Ojciec, oficer armii napoleońskiej, przybył do Polski w roku 1810. W latach 1846 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Feliksa Piwarskiego. Należał do grupy artystów skupionych wokół Wojciecha Gersona, którzy przyczynili się do założenia Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W roku 1857 r. został mianowany nauczycielem rysunków w Szkole Powiatowej przy kościele Karmelitów na Lesznie w Warszawie. W 1859 r. w redakcji "Tygodnika Ilustrowanego prowadził "Kronikę Sztuk Pięknych".

Od roku 1863 został przeniesiony służbowo do Włocławka na stanowisko nauczyciela rysunku w pięcioklasowej szkole powiatowej, przekształconej później na sześcioklasową szkołę realną. Zamieszkał z żoną przy ul. Gęsiej 4, dziś Wojska Polskiego. Bardzo szybko zyskał wielu przyjaciół, a dom Bouchardów stał się atrakcyjnym miejscem spotkań miejscowej inteligencji - pisze Piotr Nowakowski. W tworzeniu tego klimatu pomagała mu żona Ludwika, wykształcona i uzdolniona muzycznie, zaprzyjaźniona z Izabelą Zbiegniewską. W 1884 r. Ludwika umiera. W kilka lat po jej śmierci Bouchard żeni się powtórnie z Heleną z Nowackich. To rodzina o wielkich tradycjach obywatelskich i patriotycznych. Ojciec Heleny był współorganizatorem i ordynatorem szpitala św. Antoniego we Włocławku, siostra Felicja - współpracowniczką I. Zbiegniewskiej, brat Leon walczył w oddziałach powstańczych Mielęckiego.

Przeczytaj również: Tu się urodził, tu mieszkał i pisał - Jerzy Sulima-Kamiński
Ludwik Bouchard do końca swego życia pozostał we Włocławku. Zmarł 3 lutego 1912 r. W latach 70. XIX w. Ludwik Bouchard wiele podróżował. M.in. z rejentem Władysławem Noakowskim odbył podróż na wystawę światową do Paryża.

W tym czasie jego uczniem został sławny potem syn rejenta, Stanisław, który uczył się w szkole realnej do roku 1884 r.

Stanisław, drugi syn Władysława Noakowskiego, rejenta okręgu nieszawskiego i Eleonory z Sandomierskich, od wczesnej młodości zdradzał zamiłowanie do rysunku i historii. Uczył się w szkole realnej we Włocławku, studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Studia - łącznie z wyjazdami na stypendia zagraniczne - zajęły mu 12 lat. Tuż po otrzymaniu dyplomu rozpoczął starania o stanowisko wykładowcy na Politechnice Warszawskiej. Profesurę na Politechnice otrzymał dopiero w roku 1919 i został jednym z najpopularniejszych i najbardziej cenionych wykładowców.

Po śmierci Ludwika Boucharda posesja przy ul. Gęsiej przechodziła różne koleje losu. Mieszkała m.in. rodzina Szałkowskich. Z Zofią z Szałkowskich ożenił się w 1934 r. Włodzimierz Gniazdowski - inna bardzo znana, niezwykle zasłużona dla włocławskiej kultury postać.

Włodzimierz Gniazdowski urodził się w Rakowie. W 1913 został zesłany wraz z rodziną do Jekaterynosławia, gdzie uczęszczał do szkoły rosyjskiej. W 1917 przeniósł się do polskiego gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. Gdy wrócił do kraju uczył się w gimnazjum w Lublinie i w Krotoszynie. W 1925 zdał maturę, a następnie podjął studia humanistyczne w Poznaniu, które ukończył w roku 1933 r. Przed wojną był działaczem społeczno-katolickim. W 1939 r. został wysłany na front. Po bitwie pod Bzurą trafił do niewoli. W oflagach organizował życie teatralne. Po wyzwoleniu osiadł z rodziną we Włocławku. Uczestniczył w reaktywowaniu Gimnazjum Ziemi Kujawskiej. W 1946 stworzył Amatorski Teatr Szkolny. Od 1963 wykładał język polski w liceum im. Marii Konopnickiej. Pracował tam do przejścia na emeryturę w 1979. Zmarł we Włocławku w swoje 74. urodziny.

Jego imieniem nazwano Teatr Impresaryjny we Włocławku.

Więcej wartościowych tekstów na www.pomorska.pl/premium