Nie jesteś sam(a)

     Na bardzo grząskim dnie, bo od twardego mogłabym się chyba jeszcze odbić. Wiem też, że sama jestem winna takiej sytuacji. Zadłużyłam się, w różnych bankach. Te pieniądze były mi zawsze potrzebne na dom - spłatę zaległych rachunków, starych pożyczek, przyszłych długów. I tak: dług robił dług.
     Kredyty te spłacam, żeby nie zwalić sobie na głowę komornika, ale na nic innego już nie zostaje. Oboje z mężem zarabiamy niewiele. Mamy dwoje uczących się dzieci. Mąż ma dodatkowe zajęcie i dzięki temu starcza na jedzenie. Nie mam jednak za co opłacać czynszu i dług w spółdzielni rośnie. Poszukuję dodatkowej pracy na umowę lub bez niej, byle tylko dorobić. Oddzwaniam na dziesiątki ofert, zamieszczam swoje ogłoszenia - ciągle nic.
     Czy nie ma już dla mnie żadnego wyjścia? Ostatnio coraz częściej prześladują mnie myśli samobójcze. Jestem przerażona. Ciągle myślę, że to rozwiązałoby wszystkie moje problemy. Sprawę pogarsza jeszcze fakt, że mąż obwieścił mi, iż ma już dosyć takiej sytuacji. - Skoro umiałam brać kredyty, to muszę sobie umieć z nimi poradzić i chce wnieść sprawę o rozwód. Myśli o samobójstwie powracają. Często są jak kojący balsam, dają jakiś wewnętrzny spokój.
     Nie chcę nikogo prosić o pieniądze. Chciałabym za państwa pośrednictwem zawołać o pomoc. Czy naprawdę w całej Bydgoszczy nie ma firmy lub osób prywatnych, które mogłyby mi zlecić jakąś pracę?
     Zadłużona
     Pracy w Bydgoszczy szuka wiele tysięcy osób, bez żadnych środków do życia, wielu młodych absolwentów, nawet renomowanych uczelni. Nie pośredniczymy w znalezieniu pracy, tym bardziej że Pani ma zajętą część dnia i otrzymuje jakieś dochody. Ten list możemy potraktować tylko jako ostrzeżenie, dla innych, w podobnej, choć może nie tak tragicznej sytuacji. Jako ostrzeżenie i pretekst do wołania o więcej rozwagi. Uczymy się w życiu różnych rzeczy; w szkole - różnych przedmiotów, potrzebnych bardziej lub mniej. Nie uczymy się natomiast, niestety, prostej, małej ekonomii, takiej rodzinnej, domowej rachunkowości, która byłaby oparta na prawach "winien - ma". Z tradycyjnym ołówkiem w ręku należałoby uczyć już młodych ludzi, że nie możemy wydawać więcej niż mamy, lub będziemy mieli NA PEWNO. Należałoby uczyć rozwagi, refleksji, przewidywania. Taki przedmiot nauczania, myślę, byłby w obecnych czasach bardzo potrzebny. Umiejętność gospodarowania swoimi zasobami to bardzo podstawowa i ważna umiejętność. Trzeba jej uczyć!
     Pani sytuacja jest istotnie trudna, ale na pewno nie beznadziejna. "Poza nielicznymi sprawami życia i śmierci, nic nie jest tak ważne, jak się z pozoru wydaje" - ta prosta myśl powinna być dla Pani punktem wyjścia do porządkowania swojej sytuacji. I klarowność; co jest, a co nie jest problemem w Pani życiu. Co Pani ma, a czego nie ma. Rozumiem, że nie ma Pani pieniędzy, ale bardzo wiele rzeczy Pani ma, prawda? Ma Pani zdrowie, dzieci, ma Pani wiele powodów, dla których warto żyć. Cała rodzina powinna zostać poinformowana o aktualnej sytuacji. I wszyscy, z wspomnianym już ołówkiem w ręku powinniście zastanowić się nad możliwościami opanowania kryzysu. Może córka powinna przerwać studia i podjąć jakąkolwiek pracę? Może finansami domu powinien zajmować się mąż? Może trzeba zamienić zadłużone mieszkanie na mniejsze, tańsze w utrzymaniu? Pani ma pracę. Pensja na pewno pójdzie na długi. "Drugi etat" powinien być w domu. Musi się Pani skupić na racjonalnym prowadzeniu domu - tańszym gotowaniu, liczeniu każdej złotówki. Osobiście, proponuję koperty, 30 kopert na każdy dzień. A w każdej taka suma na jaką Panią stać. Choćby to było tylko 5 zł dziennie. Zamiast się zamartwiać, proszę dostrzec i docenić zasoby Waszej Rodziny. Bo są, naprawdę.