W czasach krzyżackich Nieżywięć była wsią czynszową należącą pod względem administracyjnym do komturstwa brodnickiego. Występowała w źródłach pod nazwami: Nesnaugawiz, Nesewancz, Nezewancz, Nesewanz, Nesewantcz, Nyesziwyancz, Nieziwencz (1570 r.).
Po 1466 r. wieś była własnością królewską. Prawdopodobnie na przełomie XIII/XIV w. utworzono w Nieżywięciu parafię, chociaż są i take źródła, które podają dopiero XV w. Jednak zachowany do dziś kościół został pobudowany na początku XIV w. Uszkodzony w czasie wojny trzynastoletniej, odnowiony staraniem Mateusza z Zielonej, miejscowego proboszcza.
Kolejne remonty i odnowienia gotyckiej świątyni odnotowano w połowie XVIII w. oraz w 1882 r. kiedy to zamalowano polichromię wykonaną prawdopodobnie przez Stanisława Cichoniowskiego w końcu XVIII w., a przemalowaną w 1845 r.
Uwagę zwracają m.in. regencyjny ołtarz wykonany po 1730 r., w kształcie baldachimu wspartego na czterech wolno stojących kolumnach oraz dwiema kolumnami dźwigającymi belkowanie i rzeźby aniołów. Zauważyć należy również ludowo-barokowe rzeźby św. Antoniego, Stanisława Biskupa i Rocha.
Parafia należy do diecezji toruńskiej.
Proboszczem parafii jest ks. Józef Jarzembowski.
Msze św. w niedziele o godz. 8 i 11, w dni powszednie o 7.30 i 17.
Biuro parafialne czynne po każdy nabożeństwie.
Tel. 56/495 17 19.
.W informacji wykorzystałem dane zawarte w publikacji "Diecezja Toruńska. Historia i teraźniejszość".
Nieżywięć. Świątynie bliskiego regionu - ludowo-barokowe rzeźby św. Antoniego, Stanisława Biskupa i Rocha
Bogumił Drogorób
Miejscowość pojawia się w źródłach już w 1222 r. Została wówczas przekazana przez księcia Konrada Mazowieckiego biskupowi Chrystianowi.
