Pracownik: "Szef zamknął mnie na klucz w biurze". Za odmowę... spalenia śmieci

Mężczyzna od prawie dziewięciu lat pracuje jako pomocnik gospodarczy w zakładzie produkcyjnym w Świeciu. Właśnie rozstaje się z firmą. Wszystko przez incydent.

- Był piątek, 1 września. Dochodziła 15.00 - zaczyna pan Tomasz. - Szef kazał mi spalić śmieci. Gdyby były to normalne odpadki, nie byłoby problemu. To były jednak odpady poprodukcyjne, w tym części desek, pokrytych żywicą, papiery z plamami od tłuszczu, kawałki styropianu, połamane plastiki.

- Zbuntowałem się i nadal myślę, że dobrze zrobiłem. Powiedziałem szefowi, że ja tych śmieci nie spalę.

Pan Tomasz od dawna chciał odmówić wykonania tego zadania, ale bał się reakcji właściciela przedsiębiorstwa. Pracownik sam nie wie, dlaczego tym razem sprzeciwił się przełożonemu. - Zaczęliśmy się kłócić. Groził mi zwolnieniem, jeśli nie spalę śmieci.

Mężczyzna dodaje: - W biurze akurat byliśmy sami. Szef podszedł do drzwi i zamknął je od środka na klucz. Chciałem wyjść, ale mnie nie wypuścił. Próbowałem go wyminąć. Nie udało się. Mało brakowało, a doszłoby do przepychanek. Wszystko trwało jakieś 10 minut. Zadzwoniłem na policję. Gdy szef usłyszał, że przyjedzie radiowóz, otworzył drzwi. Wyszedłem i poszedłem prosto do domu. Nie czekałem na przyjazd funkcjonariuszy.

Właściciel zakładu odmówił nam udzielenia komentarza.

Jego prawie już były pracownik kontynuuje: - Nasza firma zatrudnia około 30 osób. Na wszystkie odpady zakładowe i śmieci, pozostawiane przez pracowników, jest praktycznie jeden kontener na śmieci. Parę godzin i pojemnik byłby zapełniony. Trzeba by wywozić śmieci codziennie, lecz to wiąże się z kosztami odbierania śmieci przez uprawnioną firmę. Szef znalazł sposób na pozbycie się śmieci. Część z nich pali. To znaczy: mnie każe to robić. Latami się zgadzałem. Teraz odmówiłem. Nie będę więcej truł środowiska.

Pan Tomasz wie, że dostanie wypowiedzenie z pracy. Oficjalnego pisma jeszcze nie otrzymał.
PS. Na prośbę bohatera jego imię zostało zmienione.