Premiera w Operze Nova w Bydgoszczy. Porywający balet „Alicja w Krainie Czarów”

Leniwe letnie popołudnie, Alicja z siostrą czytają książkę, rodzice przygotowują piknik w ogrodzie. Zaraz zjawią się ciotki i wujkowie. Zacznie się zwyczajowa litania: jak one wyrosły! ach, jak tu macie pięknie! a ty się w ogóle nie zmieniasz (popatrz kochanie, jak ona się postarzała - no nie to co ja!). Sielankę przerywa przykry incydent, kiedy matka Alicji wygania z ogrodu chłopca, który podarował dziewczynce białą róże (pretekstem są zjedzone rzekomo przez niego ciastka).

Znudzona Alicja zasypia na ogrodowej ławce. Nagle spod niej wyskakuje Biały Królik. Przerażony (?) skacze po ogrodzie, aż w końcu ląduje w swojej norze, a dziewczynka tuż za nim...

Tak zaczyna się czas magii, snu, pędzących zegarów, zmniejszania i zwiększania, herbatki u Szalonego Kapelusznika, kota znikającego tak, że zostaje tylko jego uśmiech. Logika wydarzeń i jej brak, nagłe zwroty akcji, szczypta edukacji (kiedy Alicja namawia mieszkańców stawu powstałego z jej łez na posprzątanie plastikowych śmieci, w które się zaplątują), ale przede wszystkim porywająca opowieść o każdym z nas; kiedy z dziecka stawaliśmy się nastolatkami, zderzaliśmy się ze światem dorosłych - a oni nas nie rozumieli, bo na coś byliśmy już za duzi, a do czegoś ciągle za mali. I nie mieliśmy ekscentrycznej Ciotki Gąsienicy, która dałaby nam magiczne grzybki (!) pozwalające zmieniać postać/wzrost.

„Alicja w Krainie Czarów” duetu Przemysław Zych (muzyka) i Robert Bondara (inscenizacja i choreografia) to przedstawienie niezwykłe, tak jak wydana 157 lat temu książka Lewisa Carrolla. I znów dla dzieci jest warstwa bajkowa, dla dorosłych - psychologiczna, a wszystko oprawione w urzekającą muzykę (w znacznej części stworzoną na potrzeby bydgoskiego przedstawienia). Przemysław Zych nutami maluje obrazy, zarówno te wypełnione tańcem na scenie, jak i te, które rezonują w widzach.

Pysznej urody kostiumy to dzieło Martyny Kander, a że są nie do końca „baletowe”, Robert Bondara i bydgoscy tancerze musieli stworzyć swoisty zapis ruchu postaci, łącząc elementy baletu klasycznego i nowoczesnego.

Robert Bonadra postawił tancerzom jedno zadanie: pokażcie mi na scenie ludzi. Uważa, że za każdym krokiem, nawet drobnym, może kryć się historia, sposób bycia postaci. Fanatycznie widać to np. w kreacji Angeliki Wojciechowskiej jako Królowej Kier (z roli nie wyszła nawet stając do ukłonów). Postacie w „Alicji...” są nie tylko barwne swoim wyglądem, ale każdym gestem, wytańczoną nutą. Może dlatego - w kontrze - pastelowo wypada sama Alicja. Nie dość, że w trzech postaciach (dziewczynki zasypiającej na ławce, głównej bohaterki kreowanej przez Abigail Cocrell, jak i jej dublerki (cudownie było widzieć podczas ukłonów wszystkie trzy artystki). Postać Alicji spaja całą opowieść, jest jednak moment, kiedy zabiera całą scenę dla siebie - to fenomenalny duet z Waletem Kier (Rafał Tandek) w II akcie. Nic więc dziwnego, że choć niemal każdy z obrazów nagradzany był podczas premiery brawami, to po tym tańcu zerwał się huragan oklasków.

Uznanie należy się prowadzącej operową orkiestrę Jagodzie Brajewskiej, mistrzowi świateł Maciejowi Igielskiemu, Adamowi Kellerowi za magiczne projekcie multimedialne oraz Dariuszowi Kubiakowi za zjawiskowe makijaże i stylizację fryzur.

Nie szukajcie alibi w postaci dzieci swoich czy pożyczonych, ale idźcie na „Alicję w Krainie Czarów” i bądźcie znów dziećmi. Świetne uczucie.