Rytm do wierszy

- Panie z Biblioteki Publicznej w Sępólnie nie mogą się nachwalić pani wierszy. Od jak dawna pani pisze?

- Po 30 latach pracy w chórze Opery Wielkiej w Warszawie poszłam na emeryturę i sprowadziłam się w rodzinne strony. Już osiem lat mieszkam w Sępólnie. Nie prowadzę ożywionego życia towarzyskiego i tak chyba trochę z nudów zaczęłam składać wiersze.

- To całkiem zgrabnie wychodzi to pisanie z nudów....

- Zajęcia w sępoleńskim chórze jakoś mi się nie udały. Jedynym miejscem, które dość często odwiedzam, jest Biblioteka Publiczna. Poza wypożyczaniem książek jeszcze sporo się w niej dzieje. Przychodzi tu uzdolniona młodzież, a ja lubię młodych pełnych zapału ludzi. Jakoś tak na pierwszym wieczorze poetyckim, na który przyszłam, swoje wiersze czytała Małgorzata Szweda. Było tam bardzo ciekawe grono, wszyscy się znali i tak ni stąd ni zowąd mnie wywołano. Przyznałam, że też trochę piszę i przeczytałam coś.

- Będzie z tego tomik?

- Nie sądzę. Trochę opublikowałam w lokalnej prasie, ale faktycznie bardziej piszę dla siebie, do szuflady. To forma rozmowy z samą sobą. Musi mnie coś zachwycić, zastanowić albo coś mną wstrząśnie, żebym napisała wiersz czy fraszkę.

- To tak łatwo przychodzi?

- Ależ nie. To rzecz skojarzenia. Czasem długo lubię nosić jakąś myśl, początek wiersza. Tyle lat pracy jako śpiewaczka musi pozostawić ślad. Mam predyspozycje do rytmu, jestem muzykalna, stąd umiejętność przekazywania myśli wierszem.

- Ma też pani poczucie humoru ...

- Ja nic nie muszę, a wszystko chcę. Teraz dla mnie najważniejszym słowem jest zachwyt. Tak chcę żyć na emeryturze - spokojnie, ale i radośnie. Kocham przyrodę, lubię się śmiać, więc i fraszki się mnożą. Nie zawsze tak jest, bo śmierć Ojca Świętego albo tragedia po zawaleniu się hali w Chorzowie mocno mną wstrząsnęły. Trzeba znaleźć odpowiedni wyraz.