Sojusz nie ma pomysłu na Polskę, ma za to medialne gadżety

Panie profesorze, jak kończy szef SLD Leszek Miller? Dawno temu zaczął znakomicie.
Kończy niezbyt efektownie biorąc pod uwagę kondycję polskiej lewicy. Brakuje mu poważnych argumentów więc chwyta się medialnych zabiegów w rodzaju kandydata lewicy na urząd prezydenta.

Trudno jednak ukryć, że to bardzo piękny argument. Panu się nie podoba?
Ależ skąd, nie mam nic przeciw atrakcyjnym kobietom, jednak wygląda na to, że pani Magdalena Ogórek jest ostatnią deską ratunku dla SLD. W szeroko pojętych kręgach lewicowych bez wątpienia można znaleźć lepszych kandydatów. Sojusz po prostu traci na wszystkich frontach, a przecież Polsce lewica jest bardzo potrzebna. Ale nie ta tęczowa, którą zachłysnął się SLD.

Czasy wydają się wręcz stworzone dla ugrupowań lewicowych, ale Leszek Miller zapewne nie widuje starych ludzi zbierających niedopałki na ulicy.
Zarówno w Polsce, jak i w całej Europie lewica jest szczególnie potrzebna w sytuacji, kiedy dotychczasowy porządek społeczny i polityczny zaczyna się "rozjeżdżać". Tymczasem Sojusz nie okazuje wrażliwości społecznej koncentrując się na sprawach obyczajowych i mniejszości seksualnych. A przecież udział tych problemów w stabilności ładu społecznego jest naprawdę niewielki. Rozumiem, że to swoisty surogat, coś co miałoby uspokajać sumienia ludzi lewicy. Zaczynam podejrzewać, że to usilne ożywianie czegoś, co zdaje się jest już trupem.

Jeśli nic się nie zmieni po lewej stronie - Sojusz przegra wybory parlamentarne?
Wszystko na to wskazuje. Myślę, że w łonie SLD zaczęły się poważne wojny, czego przykładem może być pacyfikacja Grzegorza Napieralskiego. Aż się prosi, by w tych niełatwych czasach wyeksponować lewicowy program w kontekście wyzwań, przed którymi staje Polska. Myślę o polityce społecznej, demografii, problemach wykluczenia społecznego, bezrobocia itd. I o tym lewica niemal zupełnie nie mówi! Natomiast zajmuje się wrzucaniem tematów zastępczych tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę. To swoista kultura gadżetów, ale w końcu repertuar zaskakujących medialnych wrzutek się wyczerpie.

Może wynika to z faktu, że lewica nie jest u władzy już dziesięć lat?
To zdumiewa tym bardziej. Po dekadzie rządów prawicy nie ma swoistego odbicia na lewo, podobnie zresztą jak w Europie. Po 1990 roku byliśmy przyzwyczajeni do tego wahadła wyborczego, a tu nic. Co więcej, sposób funkcjonowania lewicy przejmuje u nas prawica. W tym kontekście zajmowanie się głównie sprawami obyczajowymi czy religijnymi po prostu źle się sprzedaje.

W Sojuszu nie udała się zmiana warty nowej generacji - Olejniczak i Napieralski szybko odpadli. Czy widzi pan kogoś, kto mógłby zastąpić Leszka Millera?
Myślę, że gdyby sięgnąć poza pierwszy bardzo medialny szereg działaczy lewicy, to można by znaleźć ich następców. Ale sądzę, że z walką wewnątrz SLD jest tak, jak z psem ogrodnika: skoro ja nie mogę, to ty też.

Trudno uwierzyć, skoro tylko PSL i SLD mają znakomicie rozbudowane struktury lokalne.
To też znamienne, że tak rozbudowana struktura nie przekłada się na wyniki Sojuszu. Mówiąc wprost: SLD nie ma żadnego pomysłu na Polskę i nawet nie widać żadnej chęci.

Dostrzega pan gdzieś na horyzoncie zalążki nowej partii lewicowej?
Z dużym zainteresowaniem patrzę na ruchy młodych dwudziesto- i trzydziestolatków. Tam wbrew pozorom sporo się dzieje, liczę na ruchy oddolne, które będą reakcją na to, co mamy dziś. Nie wiem, czy będą to liderzy prawicy, czy lewicy, ale bez wątpienia ktoś zajmie miejsce po SLD.