Szlachetna Paczka to emocje. Uszczęśliwia, uczy też pokory [rozmowa]

To już?Mamy sierpień.
Robert: Finał Szlachetnej Paczki jest w grudniu, ale tak naprawdę działamy cały rok. Teraz poszukujemy wolontariuszy. W październiku tworzymy bazę rodzin, darczyńców, w grudniu, jak wspomniałem - finał.

Ilu osób potrzebujecie?
R:Mam już dziesięć, ale nie zamierzam się ograniczać do żadnego limitu.
Oliwia:Właśnie przeszłam szkolenie, bo jestem pierwszy raz liderką, więc w moim przypadku to początkowy etap szukania wolontariuszy. Minimum to 10 osób, ale mam nadzieję, że będzie nas więcej.
Dlaczego warto zostać wolontariuszem?
O: Nasze hasło to „Dzięki Tobie”. Bo Dzięki Tobie mogą się spełnić marzenia ludzi w potrzebie. Dzięki Tobie mają szanse zmienić się historie życia tych ludzi. My jesteśmy taką motywacją. Uważam, że ludziom większą radość sprawia dawanie niż branie.

Każdy może zostać tym SuperW?
R: Musi to być osoba, która skończyła 16 lat. Wystarczy wypełnić krótki formularz na stronie www.superw.pl. Potem jest krótka rozmowa z liderem, czyli w przypadku rejonu sępoleńskiego ze mną, a w rejonie więcborskim – z Oliwią. No i na koniec wdrożenie szkoleniowe.

A cechy charakteru? Sam wiesz najlepiej, bo bierzesz udział w akcji po raz trzeci, a drugi raz jesteś liderem. Wystarczy lubić ludzi?
R:Tak w największym skrócie można powiedzieć. Na pewno nie można zmuszać nikogo, by został wolontariuszem. Taka osoba musi być otwarta, nie może być zamknięta w sobie. Musi umieć słuchać, być empatyczna i chętna do działania. Chociaż może być to introwertyk, ale z dobrym podejściem do ludzi. Sam lider bez wolontariuszy nic nie zdziała. To oni spotykają się z rodzinami, mają kontakt z darczyńcami. Od nich też zależy finał. Bycie wolontariuszem to także współtworzenie grupy, opracowywanie wspólnego planu, integracja i otwarcie się na innych.

Co sprawia największą trudność?
R:Bardzo dużo wychodzi podczas spotkań z rodzinami. Wolontariusz musi przełamać barierę tego pierwszego kontaktu. To jest najtrudniejsze. Znam to z doświadczenia. Człowiek się zastanawia, jak ma wypytać drugiego, jak bardzo jest mu źle i dlaczego – to często intymne sprawy.
O: To zbudowanie przyjaźni i zaufania jest bazą do współpracy.

Robert, pamiętasz jak ty zaczynałeś?
R:Byłem bardzo zdenerwowany i nie wypełniłem arkusza pierwszego spotkania zbyt uważnie, ale z każdą kolejną minutą było łatwiej. Każdy musi wypracować swój własny system spotkań, zadawania pytań i odpowiednio na nie reagować. Niektórzy są otwarci i chętnie opowiadają, a inni skryci. Przecież bieda nie jest czymś, o czym opowiada się chętnie.

To tak, jakbym słuchała, jak na co dzień wygląda praca dziennikarza. A ilu rodzinom pomogliście w ubiegłym roku?
R:Odwiedziliśmy 33 rodziny w gminie Sępólno, z tego też kilka w Kamieniu. Ponad 20 zakwalifikowało się do dalszego etapu.
O: Szczerze, nie pamiętam. W tym roku chciałabym dotrzeć do osób starszych, ponieważ one same nie poproszą o pomoc.

Podczas spotkań, szczególnie tych grudniowych, zarówno obdarowywanym rodzinom, jak i wolontariuszom towarzyszą duże emocje.
R: Bardzo się cieszymy, gdy ludzie witają nas z uśmiechem, długo z nami rozmawiają. Reakcje rodzin są bardzo różne – od nieśmiałości po radość. Bieda to niełatwy temat. Bieda najczęściej milczy. Czasami jest tym ludziom strasznie ciężko, ale wykazują wielką siłę i stają do walki. A czasami walczą, bo nie ma innego wyjścia i walczą w ciszy. Podczas finału jest… fantastycznie. Wprawdzie łączymy tylko darczyńców z rodzinami, ale też czujemy tę wdzięczność, radość, wzruszenie, niesamowicie głębokie emocje. Rok temu wraz z paczkami od darczyńcy z Warszawy przyszedł list. Przeczytała go córka pani domu i wszystkim obecnym zadrżało serce, pojawiły się łzy.

Czy jakaś szczególna rodzina zapadła ci w pamięć?
R: Była to jedna z rodzin, która ucierpiała podczas nawałnicy. Wtedy paczka nie wystartowała, ale mieliśmy bazę rodzin poszkodowanych, które zgłosił urząd wojewódzki. Wśród tych rodzin było starsze małżeństwo. Mąż przebywał w szpitalu. Nawałnica dała mu się we znaki i podupadł na zdrowiu. Pojechaliśmy do jego żony. Na pierwszy rzut oka - dom w dobrym stanie, dach naprawiony, natomiast kobieta nie była zbyt rozmowna. Po powrocie męża pojechaliśmy jeszcze raz i okazało się, że przy mężu ta kobieta była całkiem inna i doskonale uzupełniała jego wypowiedzi. Rzeczywiście, rok po nawałnicy dom został odbudowany, ale kondycja psychiczna tych ludzi była fatalna. Mąż chciał tylko leżeć cały dzień, marzył o zdrowiu, spokoju i ciszy. Ich dochody były niewielkie. Jednak znalazł się darczyńca.

Szlachetna Paczka wciąga. Cenne jest uszczęśliwianie ludzi, ale też to, że Paczka uczy pokory
Oliwia Tusznio, liderka

Co było dalej?
Blisko listopada odebrałem telefon. Dzwoniła ta pani i powiedziała, że jej mąż miał dostać paczkę, ale ona to musi odwołać, ponieważ mężczyzna zmarł. Pochowała go dzień wcześniej. To był szok. Pojechałem do niej, porozmawialiśmy, w czasie finału był z nią syn. Darczyńca przyjechał z 30 paczkami. Nie obyło się bez łez. I tej samej nieśmiałości, co na początku.

Więcej wiadomości z Sępólna i okolic na: pomorska.pl/wiadomosci/sepolno-krajenskie/

I nadal działacie.
R: Paczka wciąga. Złapałem bakcyla.
O: Szlachetna Paczka uczy pokory. Dzięki niej doceniamy te wartości, których nie brakuje nam na co dzień. Nie pomagamy tylko materialnie, ale też podnosimy na duchu. Cenne jest to, że nasza praca uszczęśliwia ludzi.