4. Piotr Baron
Nieprawdopodobny talent jeździł w Toruniu tylko w sezonie 1990. Uzyskał średnią 1,252. I gdy kibice Apatora ostrzyli sobie zęby na rozwinięcie jego talentu i zostanie kolejnym idolem Apatora, niespodziewanie odszedł do GKM-u Grudziądz, za swoimi rodzicami, którzy przenieśli się do tego miasta razem z trenerem Janem Ząbikiem. Po roku był już , w tajemniczych okolicznościach, "wytransferowany" do Wrocławia gdzie odniósł największe swoje sukcesy, ale i tak mniejsze od oczekiwanych, bo trapiły go kontuzje. Próbował jeszcze swoich sił w Grudziądzu (ponownie) i Opolu, ale bez sukcesów. Zdecydowanie lepiej spisuje się w roli trenera - kiedyś w Sparcie Wrocław, obecnie w Unii Leszno.

3. Tomasz Bajerski
Talent nad talentami. Od dzieciaka jeździł jak równy z równym z seniorami ekstraklasy, zdobywał trofea indywidualne (m. in. dwukrotne indywidualne mistrzostwo Polski juniorów), po czym stał się bohaterem najdroższego transferu w historii światowego żużla - po sezonie 1996, w którym uzyskał średnią 2,292 odszedł do Pergo Stali Gorzów za rekordowe 600 tysięcy złotych. I potem skończyła się dobra passa. Wrócił do Apatora w 2001 roku, zdobył tytuł DMP, a rok później, z bardzo dobrą średnią 2,144 zakończył rozgrywki ligowe i awansował do cyklu Grand Prix, ale... Zazdrościć może mu wielu, natomiast skala talentu była taka, że powinien być mistrzem świata.

2. Krzysztof Kuczwalski
Wierny Apatorowi od początku (1985) do końca (1998) swojej kariery. Co ciekawe - nigdy nie "dobił" do średniej biegowej 2,0, najbliżej niej był w sezonie 1987, w którym wyniosła ona 1,986. W jego przypadku również można powiedzieć, że nie poradził sobie z presją popularności. Zdaniem fachowców, dyskutujących na poziomie "które święta są ważniejsze", największy talent w historii Torunia. Choć tych największych mieliśmy kilka...

1. Karol Ząbik
Ten zawodnik udźwignął popularność znakomicie, został nawet indywidualnym mistrzem świata juniorów, ale co z tego... Mógł śmiało myśleć o mistrzostwie wśród seniorów, lecz nie oszczędzał go los. Uszkodzone kręgi szyjne, pęknięta łopatka czy złamana kość podudzia były niemal drobnymi kontuzjami wobec urazów mózgu, których nabawił się podczas upadków na żużlowym torze. Raz życie uratował mu tata Jan, gdy dusił się po wypadku na torze w Lesznie. Dziś Karol mógłby być jeszcze liderem toruńskiej drużyny. Niestety, na żużlu nie jeździ od sezonu 2015. Talent niewątpliwie zmarnowany. Tym bardziej boli, że nie z własnej winy...